Mourn - Ha, Ha, He

Captured Tracks Records

Na een flinke vertraging is hij er dan eindelijk: het tweede album van Mourn. Niet zozeer doordat het artistieke proces van de Catalanen stokte, maar omdat er maandenlang gesteggel was met de distributeur van de plaat. Nu 'Ha, Ha, He' eindelijk het licht ziet, is het belangrijkste narratief achter Mourn intact gebleven; het is nog altijd een piepjonge band die om deze reden vrij makkelijk weg komt met de spaarzame, muzikale schoonheidsfoutjes.

Natuurlijk is Mourn een opvallende verschijning. Het gaat hier om een stel middelbare scholieren (drie meisjes en een jongen) gehuld in T-shirts van PJ Harvey, Dinosaur Jr. en The Strokes, vermoedelijk nog aangeschaft met geld dat ze van hun ouders kregen. Het is ook onvermijdelijk om die leeftijd terug te horen in de energieke, naïeve indierock die het viertal speelt. Tijdens een lekker schreeuwerig nummer als Irrational Friend moet je als luisteraar toch onbedoeld terug denken aan die euforische momenten, die je als tiener zelf in het repetitiehok mee maakte.

'Ha, Ha, He' start met het instrumentale Flee, een dreun van jewelste. Woelende riffs en een ijzersterke ritmesectie maken van hun hart geen moordkuil en schreeuwen een dikke anderhalve minuut van de daken dat 'Sister' het beste album van Sonic Youth is. Brother Brother en Storyteller zijn dan weer warme midtempo popsongs waarmee de groep bewijst dat ze ook een tandje terugschakelen kan. Dat is noodzakelijk, want de groep klinkt soms (Evil Dead, Howard) nog wat stuurloos in haar geldingsdrang.

De beste momenten op het album zijn het geniale progfunkintermezzo op afsluiter Fry Me, en het snelle, op suspense gerichte couplet van Gertrudis, Get Through This – al sinds het debuut een publieksfavoriet. Deze jongeren zijn niet alleen goede muzikanten, maar weten zonder al te veel uitsloverij ook te overtuigen als het gaat om het componeren van sterke liedjes.

Zelf halen Jazz, Carla, Leia en Antonio hun schouders op over het succes, wetende dat er immens veel bands zijn die min of meer hetzelfde doen als zij. Dat siert hen. Toch was het tot voor kort bepaald geen sinecure om als Spaanse tiener Engelstalige rock te maken in Barcelona, thuishaven van het prestigieuze Primavera Sound. In die zin is Mourn wel degelijk onderscheidend: ze staan symbool voor de Europese internetgeneratie die haar puberteit beleeft in het huidige decennium, opgroeit met Spotify en naar festivals gaat.