Mouse On Mars - WOW

Monkeytown

2012 bracht twee albums voor Mouse On Mars. Over 'Parastrophics' deden ze vijf jaar, over deze 'WOW' slechts vijf weken. Dat is er ook wel wat aan te merken, want de clubgeorïenteerde ideeën kregen amper een degelijke afwerking mee, ook al stond host Dao Anh Khanh achter aan het roer voor deze plaat. Voor de Leftfieldfans!

'WOW' telt dertien nummers maar rekent daar ook de intro, outro en enkele intermezzo’s bij. Acht volwaardige dan maar, met titels van telkens drie hoofdletters. Vanuit het schreewerige SOS ontstaat DOG, een bezig lo-fi bitbeestje. De ritmiek zit er nog net in en weet te fascineren door onaangekondigde op- en neergaande trappen van verschillende claps, beattoetsen en drumpads.

Ook CAN later op de plaat hanteert deze aanpak. Het verliest zich niet in absurditeit, maar houdt vast aan een strak tempo, aangevoerd door een sisklank.

HYM verrast dan weer door bombastische futuresounds. Er is onderzees gewobble, er is een groots orkest uit de spacetoekomst en er zijn très coole “oh’s” en “ah’s”. Subliem gedaan zonder naar iemand anders te kijken. VAX probeert het met een combinatie uit de twee voorgaande nummers. De gitaar en heuse volwaardige lijnen tekst zitten alweer flink gecamoufleerd onder haperende bitcomputers.

Godzijdank dat ze zweren bij hun ritmes en zo stukjes Leftfieldkunst produceren in plaats van warboelen alom. PUN eindigt het eerste deel van de plaat met synths die een beetje inspiratieloos experimenteren. Dit doet denken aan DâM-FunK maar die vergelijking doet deze plaat geen eer aan.

De flipperkast ACD genaamd bevat het minste sporen maar zorgt wel voor de grote chaos. Van op hol geslagen gameboys tot holle synths, die je nodeloos de mist insleuren. Jammerlijk middenpunt van dit abstracte album.

APE stuwt de pitch omlaag en dat vraagt wat tijd voor het nummer zich kan ontplooien. Korte dreunen wisselen de zwevende synths af. SUN sluit af met samples van liquid beats en knappe pitchbends.