Mr. Gil - Love Will Never Come

Oskar Records

Met een welhaast masochistisch genoegen berooft Mr. Gil zichzelf van de keyboards op het vijfde soloalbum ‘Love Will Never Come’. Mirek Gil kennen we van de legendarische progrockgroep Collage, waar hij zijn onmiskenbare stempel op wist te drukken, en actuele band Believe. Hoewel schatplichtig aan Steve Hackett, evolueerde Gils gitaarsound naar een klank die helemaal eigen is aan de sympathieke Pool.

 

Het is de combine van gitaar en Karol Wroblewski’s stem die een deken van Slavische melancholie over de woorden en noten legt. De zes songs werken als mentale landschappen. ‘Love Will Never Come’ is een persoonlijk statement geworden over verlies, vervreemding en afwezigheid. Toch is de kale boom in de wei op de cover ook een symbool van hoop op betere tijden, een niet meer dan nuchtere vaststelling in de kringloop van de seizoenen.

Mr. Gil communiceert sterk. Hij is er niet alleen in geslaagd deze gevoelens in klank om te zetten, maar de klank om te zetten in een empathische dialoog tussen artiest en publiek. In de teksten wordt de luisteraar de aangesproken tweede persoon. Daar is ruimte voor in een open geluidsbeeld waar de synthesizers de grote afwezige zijn. Wat er wel is, is een geraffineerde ritmesectie. Alles haakt zo in elkaar dat een smaakvol klankweefsel ontstaat op de grens met folk, ook als men van het subtiele naar het bombastische beweegt.  

De toon van het album komt voort uit het genre van de elegie waar Gil voor gekozen heeft. De elegie was oorspronkelijk een melancholisch gedicht of gezang en kwam voort uit de drang het verlangen naar een geliefde uit te drukken. Gils muziek is meditatief van aard. Het zijn overpeinzingen over het menselijk bestaan. Mirek Gil is zo een erfgenaam geworden van romantische dichters als Hoelderlin en Rilke.  

En de luisteraar, die moet zich niet laten afschrikken. De teksten zijn even toegankelijk als de betere tienerpoëzie. De muziek houdt onze aandacht moeiteloos vast. En de weemoed neigt nergens naar depressie of onrust. Dat argument kan ook tegen de plaat gebruikt worden - een zweem van melancholie = oppervlakkig? - maar Gil is er de man en songwriter niet naar om weg te zinken in duistere narigheid.