Mr. Oizo - The Church

Brainfeeder

Geniale gekken genoeg in de muziek, maar eentje die zo constant geniaal en gek tegelijk is, die komen we niet vaak tegen. Mr. Oizo is terug met nog eens een officieel album nadat hij de laatste jaren enkele ep’s en albums gratis in het rond strooide. Voor deze nieuwe langspeler verhuisde de Fransoos van jarenlange thuisbasis Ed Banger naar Brainfeeder in Los Angeles, de honk van onder meer Thundercat, Lapalux en Daedalus.

Opener Bear Biscuit lijkt een routinecontrole van een volautomatisch machinegeweer. Er ontsteekt een spervuur aan snippets van beats en vocals, volgens de gekende stijl wanordelijk achter elkaar geplakt. Maar het is net die chaos die zo verslavend werkt; iets wat we later nog horen in Machyne en Torero.

Ham, met grandioze videoclip (Quintin Dupieux is dan ook een bedreven filmmaker met een fascinatie voor de bedorven Amerika-mentaliteit), Destop en afsluiter The Church weten die beats beter te sorteren en creëren zo bewust een gefrustreerd, agressief sfeertje.

Mr. Oizo gaat niet snel samenwerkingen aan en ook remixen uit zijn hoek zie je niet snel. Toch mocht de Nederlandse Bart B More mee de studio in voor Dry Run. Een nummer met vele gedaantes: dan weer irritant, dan weer blits doorratelend. Opvullertje Memorex herhaalt dat trucje later.

Mass Doom en iSoap - alweer anti-Amerika - smeden dan weer een symbiose van vintage huiskamerjazz en à l’aise Chic-gitaarlijnen. Bizar, maar ook geniaal. Mr. Oizo brengt veel meer dan flipmuziek. Wij kijken nu al uit naar de uitgebreide carrièreterugblik die over een jaar of dertig wordt uitgezonden op een ontiegelijk laat uur.

Wij knielen, nemen onze hoed af en kwijlen tegelijk. De soundtrack voor wanneer de stoppen volledig doorslaan kent nog steeds geen betere componist.