Mumford & Sons - Babel

Island Records

Het was augustus 2009 en de wereld maakte kennis met Little Lion Man, de debuutsingle van Mumford & Sons. Mumford & Sons bleek een kwartet uit West-Londen dat zowaar folkrock maakte, een geluid waarin de banjo – op de harp en de blokfluit na misschien wel het meest oncoole instrument – prominent aanwezig was. Het begin van een mooi verhaal, zo bleek. Little Lion Man werd een instant klassieker, van debuutalbum ‘Sigh No More’ gingen er wereldwijd enkele miljoenen over de toonbank. Live bleek Mumford & Sons altijd garant te staan voor een feestje. 

Zeggen dat er werd uitgekeken naar de opvolger van ‘Sigh No More’ is een understatement. Maar het (lange?) wachten is nu beloond. ‘Babel’ is een plaat die vanaf de eerste noot duidelijk is in de ambities: meer van hetzelfde graag. De producer bleef dus dezelfde (Markus Dravs) en ook aan het geluid werd niet gemorreld. Maar dan ook echt niet. Elke song op ‘Babel’ had niet misstaan op ‘Sigh No More’ en omgekeerd.

Op zich is dat niet erg, want ‘Sigh No More’ was een goede plaat, maar ook een plaat die wat eentonig werd als ze in één ruk beluisterd werd. En ‘Babel’ heeft last van hetzelfde probleem. Mumford & Sons weten ontegensprekelijk hoe ze een goede song moeten schrijven, maar het is allemaal een tikkeltje eentonig.

En in tegenstelling tot toen ‘Sigh No More’ uitkwam, enkele jaren geleden, is dit vandaag niet meer verrassend. We weten ondertussen wat we van de heren kunnen verwachten. We krijgen vooral wat we verwacht hadden. Er zit geen enkele evolutie in de sound van Mumford & Sons. Bij een tweede plaat is dat misschien nog geen ramp, maar een mens stelt zich toch de vraag hoe lang de band op deze manier nog kan blijven boeien.

Laat dat meteen alle kritiek zijn die we op ‘Babel’ hebben. Want deze kritische noot terzijde, blijft het wel een feit dat ook ‘Babel’ weer vol staat met sterke, leuke en vlot meezingbare songs die een zaal of een festivalweide stuk voor stuk uit hun dak zullen kunnen doen gaan.

Opener en titelsong Babel is een geweldig liedje en nummers als eerste single I Will Wait of Lover Of The Light kennen een sterke opbouw. En ja, de tempowisselingen in Hopeless Wanderer zijn ook leuk.

‘Babel’ lijkt ons vooral een heel gelijkmatige plaat. Er staat geen enkele overbodige song op, geen enkele die onder het niveau van de anderen blijft, maar ook geen enkele die er echt bovenuit steekt.

Ons oordeel over ‘Babel’ is dus ongeveer hetzelfde als dat over ‘Sigh No More’: een leuke plaat, boordevol goede, potentiële singles, maar een beetje te veel van hetzelfde. Mumford & Sons blijft voor ons dan ook meer een iPod-band - een band om af en toe een nummer van mee te pikken - dan een albumband. Niettemin: liefhebbers van ‘Sigh No More’ mogen ‘Babel’ blind in huis halen.