Mumford And Sons - Wilder Mind

Glassnote Records

Mumford & Sons hadden de banjo overboord gegooid. Er was heel wat rond te doen zo’n twee maanden geleden. In eerste instantie geen slechte beslissing, want na hun tweede album Babel vroegen we ons al af hoe lang ze dit soort platen nog zouden kunnen maken zonder dat het vervelend zou worden. Maar nu we ‘Wilder Mind’ ook effectief gehoord, kan die banjo niet snel genoeg terug bovengehaald worden.

Nee, een voltreffer is het niet, ‘Wilder Mind’. Toen we Believe voor het eerst hoorden, vonden we het een makke song. Drie triljoen luisterbeurten later blijkt het zelfs het sterkste nummer op een zwakke plaat te zijn.

Het probleem is dat Mumford & Sons samen met de banjo ook de eigenheid overboord hebben gegooid en dat ze er niets voor in de plaats hebben gezet. Het ziet ernaar uit dat ze op een rockgroep willen lijken; althans in de eerste helft van de plaat, in nummers als Tompkins Square en Track Of The Wolf, dat eerder als een mak lammetje klinkt. Alleen weten ze niet hoe ze moeten rocken en klinken ze dan ook als zodanig: als een groep die wel wil, maar niet weet hoe. De poging om gevaar op te roepen in Snake Eyes is zelfs behoorlijk potsierlijk.

Is het u trouwens al opgevallen hoe vlak alles klinkt? Die drummer, die zijn drumstel eerder aait dan erop te meppen, wordt ook live een probleem. De groep trekt de vrijdag van Rock Werchter aan en ze zullen daar ongetwijfeld de weide platspelen, maar van de performances bij Jools Holland onthouden wij vooral dat elk spatje opwinding ontbrak.

Gelukkig dat de gitaren van Believe toch dat klein beetje nijdig klinken. En de overgave en wanhoop in de stem van Marcus Mumford passen best bij de donkere tekst. En ook Cold Arms zou wel voor een intens momentje op de festivalweide kunnen zorgen.

Halverwege zakt ‘Wilder Mind’ dan helemaal in elkaar als een flan. Want wat is Ditmas eigenlijk meer dan iets dat je eerder al gehoord lijkt te hebben? Het album mist reliëf, een lijn, het gevoel dat je naar een plaat aan het luisteren bent, waaraan gewerkt en gezwoegd is. Nu lijkt het alsof ze elk derderangsmelodietje dat kwam aanwaaien op de plaat gekwakt hebben.

Het is ook niet slecht; het is doorsnee en dat is nog veel erger. De groep heeft geen eigen gezicht, geen eigen geluid meer. Maar aan wie gaat kijken vrijdag 26 juni op Rock Werchter: veel plezier. Wie ons een pintje wil trakteren, vindt ons in de tent.

Ook verschenen op Newsmonkey.be.