MUNA - Muna

Saddest Factory Records

RCA zag na ‘About U’ en ‘Saves The World’ geen brood meer in het damestrio, maar Phoebe Bridgers gooide prompt een reddingsboei. Slim gezien van de artieste en labeleigenaar, want het powerpoptrio oogst op Spotify alleen al nog altijd meer dan twee miljoen maandelijkse luisteraars.

Katie Gavin, Naomi McPherson en Josette Maskin wonen in het zonnige LA en dat is er dit keer aan te horen. De band verkaste wel van RCA naar het veel kleinere Saddest Factory van Phoebe Bridgers, maar klinkt commerciëler dan ooit. Waarom de major niet verder wou met MUNA is een raadsel. Ze maken de slimme mix van Americana en pop, waarmee bijvoorbeeld HAIM ook zo goed scoort. En Bridgers, die al langer op de loer lag om de band te tekenen. Aarzelde geen moment.

Op de derde plaat verkent het trio thema’s als verandering, liefdesverdriet en zelfontdekking, maar dat levert allesbehalve een zware plaat op. De L.A.-zon schijnt overal door. Opener Silk Chiffon, waarop Bridgers zelf meedoet, werd een hit op TikTok en leverde de band al meer dan zesentwintig miljoen streams op. Het werd hun grootste hit tot nog toe. Je zou voor minder vrolijk klinken als in de punchline: “Life’s so fun, life’s so fun / Got my mini skirt and my rollerblades on”!

Met What I Want en Runner’s High gaan ze op hetzelfde elan verder, al zijn die tracks nog meer synthpopgericht, kletteren de drums iets feller en komt tegelijk het melancholische in de stem van Gavin meer en meer naar de voorgrond. Prima nummers om op te nemen in je loop-playlist. Je zal er vast en zeker sneller door lopen.

Dat is ook nog het geval met Almost Home, maar hier mijmert Gavin nog meer. “If we’d kept heading the same direction / Would we be home by now?” Het zal wel over een relatie gaan, maar het zou ook zomaar betrekking kunnen hebben op de verandering van sound.

Het is wachten tot track vijf en zes om het meer melancholische MUNA terug te vinden. Het eerste is het moderne countrynummer Kind Of Girl dat compleet werd gemaakt met violen en slidegitaar. Het tweede, Handle Me, gaat nog verder de schaduwen in om daar te spelen met clichés van vrouwelijke lichamelijkheid en uiterlijkheid, omgeven door koperblazers en verknipte klanken.

Met No Idea keren we terug naar de (homo?-)club. Er wordt ietwat stemvervorming op Gavins stem gezet en de vintage synths en drumcomputer worden weer bovengehaald. Horen we daar zelfs een keytar? Het is alleszins een voorbeeld van hoe MUNA durft switchen tussen totaal verschillende sferen.

In Solid gaan ze wat ons betreft net te ver. Dit is het soort pop waarmee eind jaren tachtig weggegaan werd van de new wave. Denk aan Propaganda of The Human League na ‘Dare’. Nee dan toch liever het HAIM-achtige geluid van de single Anything But Me of de meer ingetogen afsluiters Loose Garment en Shooting Star.

MUNA bevindt zich op het derde album duidelijk in een nieuwe plaats, ver verwijderd van het oudere werk. Onderweg daar naartoe hebben ze zich niet laten neerslaan door het vorige label. Integendeel, het lijkt wel een leuke trip geweest te zijn waarop ze zelfvertrouwen tankten. Het is hun gegund!