Muse - The 2nd Law

Helium 3

De berichten die ‘The 2nd Law’, de zesde plaat alweer van Muse, voorafgingen waren onheilspellend. De band zou, net als voor ‘The Resistance’, inspiratie hebben opgedaan bij Queen, maar zou ook U2 en zelfs Skrillex als inspiratiebron hebben aangeboord. Muse meets Queen meets U2 meets Skrillex? Een dubstepplaat van Muse? Dat zou wel eens heel fout kunnen aflopen. 

Op 6 juni 2012 verscheen, zoals dat tegenwoordig gaat, een trailer op YouTube die de release van ‘The 2nd Law’ aankondigde. Deze trailer bevatte een fragment uit wat later Unsustainable zou blijken te zijn, de enige echte dubstep/brosteptrack op de plaat. En we zouden willen dat we het nooit gehoord hadden.

Eind juni 2012 kregen we Survival voor het eerst te horen, de eerste single bleek half geslaagd.  Een goed opgebouwde, eerste twee minuten werden gevolgd door drie minuten kabaal. Eindoordeel: een draak. Een nummer dat misschien nog zou werken in een musical, maar dat vooral grotesk en fake klonk. We liepen nog niet echt warm voor ‘The 2nd Law’.

Uiteindelijk valt het allemaal nogal mee. ‘The 2nd Law’ is geen memorabele plaat. Zelfs geen echt goede. Maar ze is beluisterbaar. Een eerste lichtpunt is Madness, een song die ietwat onwennig aanvoelt in het begin, maar na menige luisterbeurt toch aanzet tot meezingen. Al blijft de solo in het midden van de song overbodig.

Panic Station, de toekomstige derde single, is gemaakt met de muzikanten die ook meespeelden op Superstition van Stevie Wonder en lonkt naar funkrock. Aanstekelijk. En ook Animals en Explorers zijn meer dan degelijk.

Maar dan zijn de goeie songs op. Opener Supremacy drijft op een goede riff, maar ontaardt in een stuurloze song met veel gekrijs, Survival is zoals eerder gezegd maar half geslaagd, Follow Me (met de hulp van Nero godbetert) blinkt uit in middelmatigheid en ook Big Freeze laat volledig koud.

Over de vier laatste nummers van de plaat kunnen we kort zijn: te mijden. Save Me en Liquid State zijn twee songs die geschreven en ook ingezongen zijn door bassist Chris Wolstenholme. Twee songs over zijn overwonnen alcoholverslaving (Bellamy en drummer Dominic Howard hadden hem een ultimatum gesteld) en twee songs die vooral aantonen dat hij het schrijven van songs beter aan anderen overlaat. En dan wordt ‘The 2nd Law’ afgesloten met Unsustainable (draak) en Isolated System (ok, maar overbodig).

Het eindoordeel is een eenvoudige optelsom: vier degelijke tot goede, vier middelmatige en vier te mijden songs. Het lijkt wel alsof Muse het schrijven van een goeie plaat heeft opgeofferd aan de fun die ze er ongetwijfeld aan beleefd hebben.

In december zal het Sportpaleis ongetwijfeld op zijn kop staan, maar het aandeel van ‘The 2nd Law’ op de setlist mag wat ons betreft beperkt blijven tot Madness, Panic Station, Animals en Explorers.