MVSC - Sunderland

Play Out

Het ondertussen vergane party-concept Dirty Dancing in de Brusselse Mirano betekende voor veel producers en dj’s uit de hoofdstad een eerste stap in de richting van een professionele carrière. Zo ontmoette Jean Waterlot er na een optreden met zijn band Montevideo resident dj Compuphonic. Compuphonic remixte hun single Sluggish Lovers en kwam zo in 2007 mee met Montevideo op het Podium te staan van Dour: Montevideo vs Compuphonic, ofwel MVSC.

Al bij de eerste tonen van openingstrack Maze hoor je dat Compuphonic prominent aanwezig is achter synths, keyboards en een leger knoppen en effecten. De elektronica klinkt als een dreigende donderwolk over het nummer dat zich sloom maar vastberaden richting exit sleept. Een echte song komt na twee minuten naar boven en balt een stevige vuist. Daar waar we Depeche Mode niet meer geloven, weet Maze wel te overtuigen.

In titelnummer Sunderland schemert de The Rapture door, maar dan wel voorzien van een extra trancy electro laagje. De gitaren nemen daardoor een underdogpositie aan, maar nooit verlies je het gevoel naar een echte band te luisteren. Het klinkt allemaal heel sexy, maar spijtig genoeg komt Sunderland vroegtijdig klaar en krijgen we het gevoel de coïtus gemist te hebben. Ook The Rope doet ons aan laatstgenoemde band denken, maar dit keer worden we wel op een volledige rit getrakteerd, die we met veel plezier uitzitten.

En er zijn nog meer vergelijkingen met andere bands, want bij The Game You Never Play schrikken we ons een hoedje wanneer we de stem van Thom Yorke menen te herkennen. Mooi om de tuin geleid, want het is wel degelijk het gekweel van Jean Waterlot. Ook de bricolage van warme klanken en melancholische blazers doen ons Radiohead voor ogen krijgen. Compuphonic komt hier opnieuw naar voor als een getalenteerde producer. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Tiga hem eerder al bij zijn nekvel greep om zijn Turbo Records platen uit te brengen.

Een ander opvallend nummer is Fat Boy. Zeer frivool beginnend met piano en viool, slaat de gemoedstoestand na een halve minuut al om naar een kwaadaardig elektrogezwel waarin om de haverklap flarden van een totaal andere song zich lijken te moeien. Bijzonder knap werk en heel erg beklijvend wanneer die drie elementen zich naar het einde toe steeds meer verenigen.

Niets dan lof voor de productie, al moeten we zeggen dat we het soms allemaal iets té afgeborsteld vinden. Om maar één voorbeeld te noemen: in High Hesitations wordt er danig geflirt met de jaren 70 punk scene uit New York waar ook LCD Soundsystem en het Belgische Disko Drunkards graag uit putten. De juiste ingrediënten lijkt MVSC wel te vinden, maar we missen vaak de peper op het gerecht. Het klinkt wat te braaf om echt punk te zijn en om street credibility te krijgen. Toch zonder meer een aanrader met twaalf sterke songs.