My Little Cheap Dictaphone - The Smoke Behind The Sound

[PIAS]

Prijsvraagje: welke band stond in 2010 negentien weken in de album top 200, met als hoogste plaats nummer 44? Tip: dezelfe band won dat jaar twee Ocaves (Waalse MIA’s) en schopte het met ‘Tragic Tale Of A Genius’ tot 'Album van de Week' bij de Sunday Times?

U raadt het al natuurlijk ­– ofwel bent u trager van begrip dan een schildpad ­– hier valt niets te winnen, want we hebben het hier over MLCD, de Luikse band die onderwerp is van deze recensie.

Aan deze kant van de taalgrens wordt de band straal genegeerd, maar de critici waren wel unaniem lovend en bij [PIAS] blijven ze in de groep geloven. Terecht ook. Nu groepen als Girls In Hawaii, Dans Dans en Roscoe voet aan de grond lijken te krijgen in Vlaanderen, moet MLCD dat ook makkelijk lukken.

Daarvoor moet deze plaat zorgen en niets werd aan het toeval overgelaten. Onder de vleugels van Luuk Cox (Shameboy, Girls in Hawai, Stromae) trok de band naar legendarische studio’s als ICP (Brussel) en Abbey Road om daar haar eigen ziel te vinden.

De band werd uitgebreid met een toetsenist/ gitarist (Parijzenaar Manu Delcourt) en ging experimenteren met analoge synths. Dat alles leverde een album op vol fijne details en rijke laagjes die zich maar mondjesmaat prijsgeven.

Toch liggen een aantal songs meteen vlot in het gehoor. Vooral You Are Not Me grijpt meteen de aandacht met de kurkdroge drums en de messcherpe gitaar. Ook de tekst is spits met frases als: “I am not you/ I’m so glad that’s true” en “You are not me/ If you were, you’d see”.

Maar onze favoriet vind je helemaal aan het gaatje bij de vinylversie. In het dEUS-achtige Not Hype spelen de analoge synths een hoofdrol samen met een pingelend gitaartje en die doen zelfs zanger “Redboy” anders (beter/ warmer) klinken.

Als eerste single werd echter voor Fire gekozen. Beetje gewaagde keuze, want het nummer waaraan de plaat zijn titel ontleent start aarzelend om stilaan aan te zwellen. Het geeft echter wel meteen aan waartoe deze band in staat is als je even wil luisteren.

Het zoetste popliedje en ook een beetje vreemde eend in de bijt is gek genoeg Bitter Taste Of Life dat een zomers reggaebeatje meekreeg. Het is duidelijk dat deze Luikenaars graag verrassen, want de rest (met als uitzondering het springerige popnummer Out Of The Storm) klinkt redelijk melancholisch.

Het zal ons benieuwen of het de Luikenaars zal lukken om met deze bonbon vol symfonische pop de massa te verleiden. Maar laat dat u, de muzikale fijnproever, niet tegenhouden toe te happen.