My Morning Jacket - Circuital
Ato Records
Hoe lelijk het artwork is, zo mooi is de inhoud op deze plaat. 'Circuital' is de zevende worp voor My Morning Jacket, en als ze allemaal van dit kaliber zijn, mogen er daar gerust nog eens zeven bijkomen. De band weet zichzelf terug een nieuwe dimensie aan te meten en lijkt de perfecte kruising tussen 'Evil Urges' en hun ouder werk te hanteren.
Victory Dance start met zenuwachtige kreten. Misleidend, want de zang van Jim James die perfect het gitaarwerk volgt en het langzame drumstramien brengen het openingsnummer meteen in mistige, donkere eenzame vlaktes. Gaandeweg duwen de droge gitaren zich toch steviger door en eisen ze de aandacht op.
De titelsong tokkelt binnen en klinkt veelbelovend. Verwachtingen die waargemaakt worden, want nadat de akoestische gitaar en de piano invallen wordt het een heerlijk zachte meewieger. Ook hier moeten de snaarinstrumenten op het eind hun zegje nog eens hebben. Dat het album naar deze song vernoemd is, koos James omdat het voelt alsof de cirkel rond is. Zonder even melancholisch als z'n muziek te klinken, beschrijft hij het proces alsof het was hoe alles ooit begon.
The Day Is Coming is vooral vocaal een prachtig stukje. Vele laagjes maken één geheel, en dat mag er best wezen. Wonderful (The Way I Feel) is dat ingetogen moment met James alleen waar je al drie nummers op wacht. Wegdroomlied van de puurste soort, daar hoeven niet meer woorden aan vuilgemaakt te worden.
Outta My System is dan weer een samenraapsel van vreemde basakkoorden en de zang die niet doorkomt. Dit album was goed op weg om het ons lastig te maken met favorieten uit deze tracklist te kiezen, maar dit nummer zal het dus alvast niet zijn. Holdin' On To Black Metal slaagt er wel in een breuk te slaan met het zachte eerste deel van de plaat. Trompetgeschal geeft de aanstekelijke gitaarlijn extra power en de zang is geslaagd meerstemmig.
Ook First Light schudt de broosheid van zich af. Een aangename elektronische buzz zweeft rond de nonchalante gitaarlijn en het grandioze zangwerk. You Wanna Freak Out breit geen gevolg aan die stijlwijziging en gaat terug naar waar My Morning Jacket toch nog steeds het best in is: gitaarsongs die zich zowel van hun zachtste als stevigste kant laten zien, vaak in die volgorde.
Met Slow Slow Tune zitten we bijna aan het einde van de plaat. Ook naar het tedere Moving Away is het heel aangenaam luisteren, ook door het prachtige instrumentale slot. Twee songs die ons stil maken dienen als slotakkoord. Het moge geen mysterie meer zijn van waar stadsgenoten Fleet Foxes hun invloed halen.