My Morning Jacket - The Waterfall

Ato Records

Na meer dan vijftien jaar en een half dozijn platen mag duidelijk zijn dat de heren van My Morning Jacket graag de kaart van de veelzijdigheid trekken. Met roots die in de alternatieve country liggen, hebben Jim James en kompanen in het verleden al meermaals geflirt met diverse stijlen, wat tot heerlijk eclectische platen als ‘Z’ en ‘Circuital’ leidde. Ook op deze ‘The Waterfall’ wordt duchtig geëxperimenteerd. Maar levert het ook een sterke plaat op?

The Waterfall



Het valt op dat de nummers een meer poppy ondertoon hebben meegekregen. Believe (Nobody Knows) knutselt een pianoriedeltje en Beatles-meerstemmigheid aan een schrille gitaarriff, terwijl Compound Fracture dan weer als mierzoete indiepop klinkt, ooh-ooh-koortjes incluis. Het lichtjes hypnotiserende In Its Infancy (The Waterfall)  en de verrassend radiovriendelijke single Big Decisions zijn hoogtepunten van een plaat die we als degelijk beschouwen, maar tegelijkertijd ook weinig memorabel moeten noemen. 

Waar My Morning Jacket bij voorgaande platen op haar avontuurlijkst was wanneer ze speelde met epische en psychedelische  klanken, is de band ditmaal echter teleurstellend repetitief. Slotnummer Only Memories Remain is een te lang uitgesponnen klaagzang, en ook Thin Line is in hetzelfde bedje ziek.

Like a River doet het dan weer met een Sufjan Stevens-esque aandoend refrein, dat net iets te lang wordt aangehouden. Opvallend is het dan weer dat het ingetogen Get the Point er net uitspringt met niet meer dan wat spaarzaam gitaargetokkel en een gebroken hart (“Trying to mend a broken situation / Daydreaming of leaving / I only had to do it”).

‘The Waterfall’ heeft potentie, maar die wordt jammer genoeg onderuit gehaald door iets te breed uitgesmeerde fantasietjes, zwelgend in pseudo-religieuze verzen, wat net iets te veel mindfullness oplevert. De eclectische stijlkeuzes, die de band maakt, zijn zowel een zegen als een vloek op deze plaat. Meer dan een samenhangend album klinkt het als het ideeënboekje van Jim James, een collectie nummers die op zichzelf staan en helaas weinig samenhang vertonen.

26 mei 2015
Dieter Vandeweyer