My Sad Captains - Best Of Times

Bella Union

Het zal je maar overkomen. Je brengt je derde cd uit en prompt vernoemt een band als Elbow een song naar je op zijn laatste cd. Het lijkt My Sad Captains overkomen te zijn, maar het is waarschijnlijker dat zowel Elbow als deze band de mosterd haalde bij het gedicht van Thom Gunn.

Dit Londense viertal is al een tijdje bezig, maar bleef wat onder de radar van het grote publiek. ‘Fight Less, Win More’, hun vorige plaat  viel alvast ferm in de smaak van Simon Raymonde (Cocteau Twins) en het duurde dan ook niet lang voor het kwartet in de Bella Union-studio in Londen deze plaat mocht opnemen.

Toch was het pas in maart 2014 dat het schijfje zijn weg naar onze redactie vond. De hoes viel niet meteen op (al is het schilderij op de cover van de hand van Nick Goss, de gitarist), maar de muziek des te meer.

My Sad Captains grossiert namelijk in vrolijke huppelmuziek waar Diplo een puntje aan kan zuigen. Nee, grapje, de Londenaars hebben hun naam niet gestolen en produceren ingetogen, melancholische pareltjes waarin de gitaren helder klinken en de keyboards voor de passende schaduwen zorgen.

Ed Wallis, zingt bescheiden en delicaat, drummer Jim Wallis houdt het erg simpel en ook bassist Dan Davis houdt zijn instrument stevig in het gareel. Nergens gaat de band uit de bocht. Referenties naar bands als The Blue Nile (u weet wel, die van Tinseltown In The Rain) zijn dan ook niet uit de lucht gegrepen.

Dat ze veel belang hechten aan het zorgvuldig uitzuiveren tot de juiste sfeer wordt bereikt blijkt uit de lengte van de songs. Van de negen tracks duiken er maar twee onder de vier minuten en de langste In Time is het meer dan zeven minuten durende hoogtepunt van dit album.

Hier en daar voegde men ook wat blazers toe aan de sound zoals in Extra Curricular, maar het blijven toch de gitaren en de toetsen die de meeste aandacht opeisen. In het korte All In Your Mind is de gitaar een akoestisch exemplaar en zonder dat het klinkt als een kampvuurliedje, krijgen ze hiermee geheid elk publiek stil.

Door hun manier van werken riskeert MSC dezelfde weg op te gaan als The National, Elbow of We Are Kloot en alleen opgepikt te worden door de zogenaamde ­– excusez le mot – meerwaardezoeker onder de popliefhebbers, maar dat zal ook wel de bedoeling zijn als je als je je vinyl uitbrengt in een echt kunstboek met negen werken en de oplage beperkt tot duizend exemplaren.

Op een dag brengt MSC een meesterwerk uit. Daarvoor zijn alle ingrediënten nu al aanwezig. Dan zal iedereen hen kennen, maar waarom hen nu al niet binnenlaten?

My Sad Captains staat deze zomer op Boomtown.