My Soliloquy - The Interpreter

Sensory

Met zijn groep Threshold mag hij dan al een uitstekend nieuw album (‘March of Progress’) achter de kiezen hebben, als soloartiest mankeert gitarist Pete Morten (alias My Soliloquy) nog de kwaliteiten die zijn broodheer boven de middelmaat tillen. Al zal zijn langverwachte debuut’ The Interpreter’ (My Soliloquy bestaat al tien jaar) ongetwijfeld gemakkelijk zijn weg vinden naar het legioen progmetalheads.

Met progmetal is het moeilijk om niet in clichés te vervallen. Nochtans valt er wat moois te rapen in de Britse scene, getuige de recente albums van debutant Headspace (‘I Am Anonymous’) en veteraan Threshold. Pete Morten, gitarist van laatstgenoemde, lanceert met My Soliloquy nu ook een solocarrière.

Morten is de zoveelste in het rijtje die zich ontpopt tot multi-instrumentalist, al moest voor de drumpartijen wel een echte slagman aangezocht worden. Maar voor de rest deed Morten werkelijk alles zelf. Zelfs logo, artwork en fotografie zijn ’s mans eigen verdienste. Hij was wel zo verstandig de productiestoel te delen met ervaren rot Rob Aubrey, die ook al IQ, Jadis en Marillion in de mix had zitten.  

En ja, muzikaal zit alles wel snor. Maar toch heb je vaak het gevoel het allemaal al eerder (en vaak beter) gehoord te hebben. Al in het openingsnummer Ascension Pending krijgen we het gevoel dat Morten te veel op dezelfde nagel klopt. Het eveneens Britse Aeon Zen slaagt er dan in deze zaken strakker en spannender voor te stellen. Gastdrummer Damon Roots klinkt ook iets te veel als een drummachine, inclusief dubbele basdrums die overuren draaien.

Geen twijfel niettemin over de integere intenties van de artiest. ‘The Interpreter’ is een vooruitdenkend album over futuristische onderwerpen. Alleen brengt Morten het zonder de charme van Arjen Lucassen en zonder de robuuste stem van Damian Wilson. Mortens zang lijdt onder de grote flarden tekst – alsof door het overdadige declameren ook de dreiging toeneemt. Een typisch voorbeeld van verkeerd begrepen dramatiek. Zijn hoge uithalen beginnen bovendien op de zenuwen te werken. Het adjectief "stereotiep" valt dan snel.   

Als debuut verdient ‘The Interpreter’ evenwel het voordeel van de twijfel. Het is wachten tot de vijfde track (Six Seconds Grace) vooraleer er echt interessante dingen gebeuren. Ook het erop volgende Dream in Extremis en de afsluitende ballad Star weten de aandacht even op te eisen. Als Morten dit momentum kan vasthouden en voor een "realistischere" sound kan zorgen met een echte band, kan er op een volgende plaat nog iets moois groeien. Gesteld dat we weer geen tien jaar moeten wachten.