Mystery Jets - Serotonin
Rough Trade
Al enkele jaren zitten ze in de wachtzaal, klaar om de volgende Britse hype te worden. Dat wordt zo al aangekondigd vanaf het moment dat ze met hun debuut 'Making Dens' hun doorbraak probeerden te forceren. Maar de magere opkomst voor hun optreden in de Botanique eerder dit jaar bewees dat ze op het vasteland nog een lange weg af te leggen voor ze die droom - voor zover dat al een droom is - kunnen realiseren. Nochtans is 'Serotonin', hun derde album, een pareltje.
Henry Harrison lijkt zijn zingende zoon Blaine nu voorgoed - figuurlijk dan - op eigen benen te laten staan, want zelf houdt hij zich op deze plaat (en tijdens de tournee) op de achtergrond en gitarist William Rees neemt op tijd en stond ook de zang voor zijn rekening. Maar muzikaal ligt 'Serotonin' in het verlengde van die magistrale single van het vorige album: dezelfde kwaliteit die in Two Doors Down zat, schemert door in elk nummer op dit album.
En dan mag daar gerust een verschrikkelijk oubollige intro voor zitten, zoals in It's Too Late To Talk. De samenzang maakt dan meteen alles goed. Misschien is dat net wat deze liedjes zo speciaal maakt: op het eerste gezicht lijkt dit zo dun, zo weinig om het lijf te hebben, maar toch blijven de refreinen hangen, betrap je er jezelf op dat je het refrein van The Girl Is Gone tijdens de ochtenddouche staat te brullen.
Ook Flash A Hungry Smile heeft iets voor de hand liggends. Dat gefluit ligt er dik bovenop, maar alweer is dit een puike popsong van het soort dat het steeds zal blijven doen. Deze cd staat vol met fruitige nummertjes die er moeiteloos in slagen om je door donkere dagen heen te helpen.
De afsluiter moet van het zwartste zijn dat deze band al door de boxen heeft gejaagd. De lome beat neemt je terug mee naar tijden dat zwartjassen de straten bevolkten en de gitaar wakkert die onrust nog verder aan. De teksten stralen evenmin veel hoop uit: "There is blood on your hands" luidt de openingszin. Maar naarmate de song vordert, priemt de zon toch nog door de donkere wolken die de gitaar in het refrein optrekt. "I know a love like ours will never die" mag dan een cliché als een neushoorn zijn, uit de mond van Blaine Harrison klinkt het zowaar geloofwaardig.
Als je door dat laagje make-up durft heen te kijken, zal je een plaat ontdekken waaraan je veel plezier kan beleven. Serotonine schijnt een anti-depressivum te zijn en ook met dit album kan je de ergste depressies verjagen.