Naive Set - Naive Set

Subroutine Records

p { margin-bottom: 0.1in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 10); line-height: 120%; text-align: left; }p.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 12pt; }p.cjk { font-family: "Noto Sans CJK SC Regular"; font-size: 12pt; }p.ctl { font-family: "FreeSans"; font-size: 12pt; }

Het werd eens tijd om Naive Set te introduceren in België. De Amsterdamse indiepopgroep bracht onlangs haar derde plaat uit op het vermaarde Subroutine Records. En dat album is haar beste tot dusver. Naar eigen zeggen is de adolescentie van de band met de meest recente worp definitief geëindigd; je speelt je eerste show (Amsterdam, 2012), brengt je debuut uit (‘Reclining Nude’, 2014) en op een gegeven moment volgt dan de rite de passage naar het eerste, titelloze album (‘Naive Set’, 2018). Kwestie van tijd vooraleer de band een keer bij de zuiderburen op de planken staat.

Al sinds de begindagen brengt Naive Set een soort pop ten berde die uit de gratie lijkt geraakt; je hoort het andere bands nog zelden spelen. De muziek is springerig en onbevangen, maar kalm en schuchter tegelijkertijd. En steevast hoor je het vakmanschap van de ambachtelijke songs. Er wordt geknipoogd naar de jaren zestig door hier en daar een streepje surf of een gelukzalig stemmend koortje. Ook die gouden oude Flying Nun sound (denk aan The Clean, The Chills of Phoenix Foundation) is nooit ver weg.

Dat de Amsterdammers geen eigentijdse geestverwanten kennen, is onzin. Zo verzorgde de band, die in aanloop naar ‘Naive Set’ werd uitgebreid tot vijftal, eerder al voorprogramma’s voor Nap Eyes uit Canada en het pas opgeheven Ultimate Painting. Het is geen toeval dat James Hoare van laatstgenoemde in Londen tekende voor de opname en productie van de nieuwe plaat.

Het album is in sommige opzichten erg ingetogen. Werken als het mysterieuze DNA of de bitterzoete ballade Don’t Sip Your Tea At Me hadden vermoedelijk maar een kleine kans van slagen gehad op de vroegere langspelers. Daar staan een aantal prettig rammelende nummers als Easy Jesus en het lollige W.I.N.E. tegenover. De hoofdmoot bestaat uit simpelweg tijdloze, hemelse gitaarpopklassiekers, waardoor Naive Set zich over de hele lijn ook van een behoorlijk dynamische, weelderige kant laat horen.

En ook daar zijn we dan weer op het verkeerde been gezet. Want de ware kracht en schoonheid van Naive Set schuilt in de vluchtige impressie. Je hoort het plotseling, als een walm van vers gebakken koekjes die vervliegt. Bijvoorbeeld tijdens Green & Blue, dat een prijs verdient voor de meest spectaculair achteloze popsong van de afgelopen jaren. De van oorsprong Amerikaanse frontman Mikey Casalaina verklaart het Hollandse landschap heimelijk zijn liefde wanneer hij steeds de regels “When the Waves Break Through / I Recede into You”, herhaalt. Tijdens het laatste, verstilde refrein opnieuw, waarna je ineens verstijft en het kippenvel komt.

Naive Set is vooralsnog het best bewaarde geheim uit de Nederlandse underground en verdient een zetje. Vooralsnog koesteren we de dagen dat deze popgroep haar luisteraars nog vleit met bescheidenheid, en toeschouwers charmant bedeesd in de ogen staart.