Nancy Elizabeth - Dancing

Leaf

In 1982 bracht Kate Bush haar meest gedurfde – en dus ook geflopte – plaat ‘The Dreaming’ uit. Tot op de dag van vandaag luisteren wij er toch nog steeds met genoegen naar. En nu is er een album dat ons daaraan herinnert.

Dat ligt natuurlijk aan het gebruikte instrumentarium waarin piano, hakkebord en harp overheersen, maar ook aan de stem van Nancy Elisabeth die even rekbaar is als die van Bush, zonder evenwel in dezelfde excessen te vervallen.

Daarvoor is Nancy Elisabeth wellicht te nuchter. Ze had heel wat tijd nodig om te bekomen van haar vorige tournee voor 'Wrought Iron' die haar tot in een grot in Italië en zelfs tot in Mexico bracht zonder dat ze er veel aan verdiende.

Na afloop blogde ze wat, wachtte tot haar kracht weerkeerde en na een tijd begon ze weer poëzie te schrijven. Uiteindelijk keerde ze terug naar haar eerste liefde, de piano, en begon – vaak tot laat ’s nachts – songs te componeren die uiteindelijk tot dit album leidden.

Een echt thema is er niet. Het album is eerder filosofisch van aard en al helemaal niet dansbaar. De titel heeft dan ook meer te maken met de dans van de maan met de zon – zie de cover – en het inwendig dansen van geluk bij alle kleine dingen, het dansen van sneeuwvlokjes en het eenzaam dansen in het maanlicht, verstoken van een danspartner.

Hitgevoelig materiaal vind je niet op deze derde van Nancy Elisabeth, maar een paar songs springen er wel bovenuit. Indelible Day bijvoorbeeld, wat zo ongeveer de catharsis van dit album is.

De single Simon Says Dance – met een knipoog naar het kinderspelletje dat wij kennen als “Commando” of “Jantje zegt” – zal ons nog lang blijven bekoren. Hierin speelt Elisabeth met haar eigen stem en gaat ze in harmonie met zichzelf, ondertussen spaarzaam piano spelend.

Het hartverscheurende Desire waarin Elisabeth zichzelf enkel begeleidt op piano mag dan wel een van de meer sobere songs zijn, het onvervulde verlangen van de protagoniste is zo diep dat je er stil van wordt.

Dit album is frêle en zacht als een briesje dat nauwelijks de bladeren beroert en zal daarom niet opvallen, maar wie de moeite neemt er zich in te verdiepen, zal een artieste horen die haar hart volledig in haar werk legt. En dan begrijp je vast waarom wij hier zoveel respect voor hebben.