Nanuh - Scars

ViciSolum

Wij hebben altijd al vermoed dat Zweedse artiesten verplicht worden om zich af te zonderen op een plek diep in het woud, waar ze volledig aan zichzelf overgeleverd de meest intimistische literatuur en muziek op papier kladden. En waag het niet om eerder huiswaarts te keren, want dat wordt niet getolereerd. ‘Scars’ van Nanuh levert het bewijs van dat vermoeden.

De grootste troef die Nanuh - Lars Söderberg voor de vrienden - kan uitspelen, is zijn muzikale spectrum. Dat blijkt namelijk zeven rijstroken breed te zijn, en bevat alles wat tussen jazz en death metal ligt, zolang het maar donker, melancholisch, kil of overdonderend klinkt. Het album mag dan vooral elektronisch zijn, je hoort de verschillende invloeden zowat constant doorheen de plaat sluipen.

Bij opener A Spoon Full Of Sugar denken we nog een opvolger gevonden te hebben voor Venetian Snares’ ‘Rossz Csillag Alatt Született’, een meesterwerkje dat het midden vindt tussen elektronica en modern klassiek. Nanuh houdt het sober en laat viool, bas en een zenuwslopende soundscape mooi samengaan. Tot een krachtmeting tussen Snares en Nanuh komt het evenwel niet op ‘Scars’. In die val trapt Söderberg niet. 

Maar Nanuh lijkt zijn zinnen wel al snel op iemand anders gezet te hebben: Radiohead. Wij knijpen onze billen en ogen toe tot de botsing heeft plaatsgehad, maar we moeten wonderwel vaststellen dat deze nobele onbekende Zweed een oerknal weet te vermijden. 

Na Lule, Ballad Of Arson en Afraid Of Fire lijkt het gevaar geweken en halen we opgelucht adem. De nummers zijn dromerig, zweverig zelfs, maar wel minder glitchy dan Radiohead. Ze zijn heel clean en braaf, maar wel geloofwaardig en overtuigend. Op Afraid Of Fire lijkt zelfs Squarepusher goedkeurend mee te kijken.

Op 11:11 wordt de perfectie op de hielen gezeten, al staat ‘Kid A’ hier écht wel heel dicht in de buurt. Maar Nanuh weet duidelijk hoe een goede track in elkaar hoort te zitten, en hij kan blijven boeien door stijlen als triphop, drum ‘n bass en pop door elkaar te gooien. Zo gaat hij van dromerig vlotjes naar agressief, om weer te landen in een party mood.

Het enige dat we ‘Scars’ kunnen aanwrijven, is een gebrek aan muzikale vernieuwing. Sommigen deden tien jaar geleden al wat hij nu doet, en ze deden dat toen al goed.

Het had bovendien ook wat doorleefder mogen klinken. De muziek lijkt uit de hipste apparaten te komen, waardoor het wat gladjes aanvoelt. Maar geloof ons: er zit iets in, in die Nanuh. We keep an eye on you. En kruip intussen nog maar een weekje in dat bos.