Nap Eyes - I'm Bad Now

Jagjaguwar

Het Canadese kwartet Nap Eyes wordt al sinds het debuut in 2014 door gerenommeerde muziekmedia als Pitchfork op handen gedragen en steevast over eenzelfde kam geschoren met bands als Pavement of The Go Betweens. Spreekt voor zich dat de oren dan gespitst staan voor de derde langspeler van de band.

En zoals de titel verklapt, staat ook de derde boreling van Nap Eyes bol van autobiografische zelfreflecties van frontman en bard Nigel Chapman. Beschouw het als een soort van zoektocht naar de antwoorden van het leven. Zo kan je de elf songs op deze plaat ook best beluisteren. Met nogal alledaagse, bluesy-achtige deuntjes en af en toe een uitschietende gitaarsolo (of zelfs een dubbele solo zoals in de zelfkritische titeltrack na de bestraffende woorden “You’re so dumb”) gaat dit combo immers niet voor instrumentale spitsvondigheid. De instrumentale invulling van deze songwriterplaat dient gewoon om de zang van Chapman te omkaderen. Niet meer, niet minder.

En ja, af en toe zal je eens opkijken wanneer droge drums en bas en een nogal rafelig gitaartje wel heel hard knipogen richting Velvet Undergrounds Heroin (Judgement) of de band even sierlijk overschakelt op een zacht walsritme in Follow Me Down. Maar die momenten zijn schaars in het loungy leventje van deze Canadezen. Spijtig genoeg kan een wat meer grappige, uptempo uitschieter als Hearing The Bass op het einde van ‘I’m Bad Now’ niet meer helpen om dit album uit de middelmatigheid te trekken (nu begrijpen we ook de vergelijking met Pavement plots).

Dus is het een beetje de vraag of je wel bereid bent om elf keer op rij het verhaal van deze troubadour te volgen en je interesse op te laten wekken door frasen als: “last night a friend surprised me / Gestures of kindness I never expected”. Ik bedoel: het zal wel, ja. Als Chapman zijn eigen muziek schertsend als “Bored and lazy disappointment art” bestempelt, trekken wij onze conclusies. Een extra blokje op het kampvuur en een nieuw biertje openen kan ook gewoon volstaan.