Nasmak P.M. - It's Long Since You Last Did Me
Self-released
Flashback naar een gure winteravond in 1982: het is zaterdag en de knoppen van de radio zitten verankerd op 'Domino Deel 2' van Luc Janssen op BRT-Radio en daar weerklinkt zowaar een Nederlandse new wavegroep uit de schamele boxen. Pilot In Charge van Nasmak schalde uit het toestel en wij waren meteen verkocht. '4our Clicks' was de lp en ze wordt hier met enige regelmaat onder de naald geschoven. Flash forward naar 2024: Nasmak is terug als Nasmak P.M. met een fonkelnieuw schijfje dat de titel ‘It’s Long Since You Last Did Me’ draagt. Dan zijn wij nieuwsgierig naar de wedergeboorte.
Eigenzinnig zijn ze nog steeds, experimenteel en hoekig van opzet en met een enigszins vertimmerde bezetting. Uit Nuenen, Brabant waren ze, maar zo klonken ze niet. Ze klonken werelds en experimenteel, want BBC-icoon dj John Peel was fan en draaide hen. Goed nieuws trouwens: de backcatalogue is opnieuw verschenen. Maar er is meer, want onder de noemer Nasmak P.M. is er ook een nieuw album.
Nog steeds lekker hakketakkend en staccato met gestrenge zang en elektronica die kraakt, piept en schuurt met een schuine blik op de dansvloer. Nieuw materiaal na bijna veertig jaar, gebracht door Toon Bressers, Joop Van Brakel, Truus de Groot en Henk Janssen die de intentie hebben om zich terug met enige regelmaat te presenteren, samen met geestesverwanten en kunstenaars onder de albumserie 'The PM Series'. En ‘It’s Long Since You Last Did Me’ is dus 'The PM Series 1'. Eén van die geestesverwanten is bassist Peter Sijnbenga van It Dockumer Lokaeltsje, die de vroegere bassist en producer Theo Van Eenbergen (aka Theo Van Rock) vervangt.
De plaat schiet met Hobby Horse fors uit de startblokken, waarbij het duidelijk is dat de stempel van vroeger behouden werd, maar niet zonder ook vooruit te kijken met nog meer polyritmiek dan we al gewend waren. Bezwerend is nog zo'n term die de brug tussen verleden en toekomst slaat. Zoals op Kimono (The Girl In The Pink) met banjosamples en heerlijke meerstemmige parlando. Of wat te denken van de überritmiek van Team Spirit, die er genadeloos vanaf seconde één in hakt en uiteindelijk zachtjes uitdeint in een stotterende ritmebox.
Nieuw is de vrouwelijke stem in het geheel in de persoon van Truus de Groot, die op Bubbles zelfbewust en brutaal haar stempel drukt in een dancetrack, die al even dansbaar is als pakweg het allerbeste van Tom Tom Club. Dat herneemt ze graag in het atmosferische Waiting For A Lucky Man of het hectische en plezant chaotische This Conflict.
Ouderwetse Nasmak kunnen we zeker ook smaken, als het zo intrigerend is als Unequal Arms, dat op een Kraftwerk-beat een elektronisch landschap schildert met koorvocalen en ritmes die naast 'Remain In Light' van Talking Heads geslapen lijken te hebben.
Nasmak P.M. hoeft zich niet te verantwoorden voor het eigen verleden. Het is tenslotte die nalatenschap, die zeker mag doorklinken, maar het gebeurt met een vanzelfsprekendheid en zelfvertrouwen in de eigen creativiteit, die zorgt voor een frisse wind in het vertrouwde geluid van weleer. Een prettig gestoorde verrassing, deze Nasmak P.M. Op naar 'The PM Series 2'.