Nathalie Merchant - Nathalie Merchant
Nonesuch Records
Natalie Merchant heeft, na dertien jaar pauze, nog eens een album gemaakt. De titelloze plaat is haar zesde solo-cd en dus de eerste verzameling van zelfgeschreven songs in meer dan tien jaar. De plaat toont een dame in grootse doen, een rastalent dat nooit verloren is gegaan.
In de teksten op de zelf geproducete plaat hoor je een rijpere Merchant die vooral scherp observeert en die gewaarwordingen haarscherp beschrijft. Thema’s als overgave, spijt, verlies, hebzucht en ontkenning komen vaak terug en ondertussen klinkt de gewezen frontvrouw van 10.000 Maniacs heel erg rustig. Haar mooie stem bewijst op de gehele plaat dat ze door de lange rust ondertussen terug in topvorm verkeert. Er klinkt soms wel wat tristesse en melancholie door in die vocalen, maar dat mag, omdat ze uitzonderlijk knap zingt en haar gevoel zo wonderlijk weet te vertalen in klank.
Merchant kiest vaak voor elegante ballades met mooie, ietwat voorspelbare muzikale paden. Dat gevoel had ik bij Maggie Said waar de weemoed van afdruipt. In Go down klinkt de zangeres opvallend soulvol en in het hartverscheurende Seven deadly sins of Lulu klinken de houtblazers erg knap in combinatie met Merchants engelenstem.
Dat de zangeres veel van zich af te schrijven had, is ergens begrijpelijk. In de voorbije dertien jaar koos ze voor een huwelijk dat later op de klippen zou lopen en werd ze ook moeder. Hierdoor werd ze ook meer mens, zegt ze in interviews. De bijkomende empathie die ze op haar parcours ontdekte, is als een rode draad op de plaat. Ze wordt geraakt door dingen die op de voorpagina van de krant komen, of het nu gaat om de klimaatverandering dan wel voedselschaarste of burgerlijke onrust. Zo stelt ze de hebzucht van de oliebaronnen aan de kaak in de song Texas. Het zijn en blijven menselijke eigenschappen stelt ze, maar er zijn altijd grenzen. Wij mensen verheerlijken die rijkdom en daar mag wel eens paal en perk aan gesteld worden. De activiste in Merchant is plots weer klaarwakker.
De plaat eindigt met The End, meteen ook het oudste nummer en het meest religieuze lied dat op de plaat staat. Natalie schreef het nummer in 1999 na het bezoek aan een expositie van fotograaf Sebastian Salgado. De beelden raakten haar dusdanig, dat ze er bij thuiskomst onmiddellijk een nummer moest over schrijven. Het gaat over mensen op de vlucht voor de oorlog, iets waaraan volgens La Merchant te weinig aandacht wordt besteed in de media. En zo blijft ze de luisteraar meeneemt in haar betere wereldbeeld. Entertainment alleen is niet voldoende.
De New Yorkse trekt voorlopig alleen door Amerika met haar nieuwe plaat, maar we kunnen niet wachten tot de dag dat ze ook laat weten dat ze in Europa komt spelen, ook al omdat ze met mondjesmaat ook liedjes uit haar 10.000 Maniacs-periode op haar setlist durft te zetten.
Een plaat die vast en zeker in mijn top 10 van 2014 zal prijken, zoveel is zeker.