Neil Halstead - Palindrome Hunches

Sonic Cathedral

Misschien kent u Neil Halstead van zijn werk met Slowdive of Mojave 3. Misschien ook niet. Maar deze Brit maakt ook solo bijzonder mooie plaatjes, die, net als zijn hoger vermelde bands, zelden boven het commerciële maaiveld uitkomen, maar altijd wel bijzonder mooi zijn.

Hij blijft al enige tijd plakken, deze ‘Palindrome Hunches’ van Neil Halstead. En daar zijn redenen voor. Eén daarvan is dat Nick Drake voortdurend goedkeurend lijkt mee te luisteren als wij dit plaatje draaien. Een andere is dat je hiervan, ondanks het feit dat dit niet allemaal happy songs zijn, toch steeds goed geluimd wordt.

Zelfs nu, terwijl we proberen te verwoorden waarom deze cd zo speciaal is, betrappen we er onszelf op dat we de keys van het toetsenbord even laten voor wat ze zijn om te kunnen luisteren naar Wittgenstein’s Arm. Het lijkt allemaal zo eenvoudig: man met gitaar en fluwelen stem, zachte achtergrondzang, hier een stukje viool, daar een poepeenvoudig pianoriedeltje, het getuigt enkel maar van de kracht die van deze liedjes uitgaat.

De hierboven opgesomde kenmerken komen ook in zowat alle nummers terug. In opener Digging Shelters worden ze nog spaarzaam gebruikt, waardoor het nummer iets desolater lijkt dan de andere. Maar dit is zo mooi dat het helemaal niet meer nodig heeft.

Met Bad Drugs And Minor Chords wordt zachtjes overgeschakeld naar een iets hoger tempo. Geniet van die repetitieve piano en bemerk dat je glimlach steeds breder wordt. Dit is precies waarvoor muziek gemaakt is: om je te raken. En hiervoor dienen wij graag als schietschijf.

Wat vooral zo knap is aan deze plaat is dat ze niet gaat vervelen. Ook al verheft Halstead nergens zijn stem, komen diezelfde elementen steeds weer terug. Het tempo verschilt, de nadruk op de piano (de titelsong, Hey Daydreamer) in plaats van op de gitaar, een accordeon eraan toegevoegd (Sandy), maar de rest blijft hetzelfde. En toch…

‘Palindrome Hunches’ staat bol van de pareltjes en elf nummers is veel te weinig. Aanvankelijk leek de naam Nick Drake als referentie hoog gegrepen, maar bij nader inzien past hij er perfect bij. Duizelingwekkend mooi.