Neil Young - Le Noise

Reprise

Best wel jammer dat Neil Young het verschil tussen een demo en een afgewerkte plaat niet zo goed meer lijkt te snappen, en de laatste tijd de wegwerpmuziekjes steeds minder kan onderscheiden van al het waardevolle en adembenemende waarmee hij er ooit in slaagde de rockmuziek richting te geven. Zelfs Daniel Lanois, die eerder al wonderen verrichtte voor onder meer Bob Dylan, kan niet verhullen dat Young beter een sabbatdecennium zou nemen om zich te herbronnen.

Walk With Me, van fuzz vergeven, opent donderend maar nogal leeg. Het heeft wat weg van Are You Ready For The Country. Net zoals er een beetje Expecting To Fly doorklinkt in het begin van Sign Of Love. De toevoegingen van Lanois variëren van heel subtiel tot heel opvallend, maar ze tillen de klank van de plaat wel op een hoger plan. En op Someone's Gonna Rescue You klinkt Young zelfs erg jong. Dit had misschien beter gevallen in een CSNY- of Buffalo Springfieldarrangement.

Op de akoestische nummers is de afwezigheid van een rockende band uiteraard minder storend. Love And War is een prachtige introspectie. Een westernlandschap rijst dan weer op uit Peaceful Valley Boulevard. Daartussen zit het knappe Angry World, met Young nog eens op volle, kwaaie sterkte. En toch blijven we datzelfde denken: zet daar een groep bij van het kaliber van de jonge Crazy Horse en je komt tot een meesterwerk. Nu is het "net niet", hoe mooi Lanois de aangehouden gitaarnoten ook verweeft.

Best leuk, maar niet echt meer dan dat, is het heel gruizige Hitchhiker, over alle drugs en reizen van Neil. Hier zien we QOTSA of een andere supergroep nog wel een stampend covertje van maken. Rumblin' sluit de plaat jammer genoeg niet af met een klinkende climax, al zit het er onderhuids wel in. De song op zich is wel knap geconstrueerd, met die metalige treingeluiden in de strofen en de verzopen gitaar in de refreinen, en een wonderlijk bijpassende tekst.

Hoezeer we ook houden van Neil Young, we beginnen zijn muzikale output steeds kritischer te bekijken. Hoewel er na de compilatie 'Decade' (uit 1977... negentien-zeven-en-zeventig!) nog wel een handvol stevige en leuke platen te noteren vallen, blijven hooguit 'Time Fades Away', 'Rust Never Sleeps', 'Mirrorball', 'Broken Arrow' en misschien zelfs 'Are You Passionate?' over uit een periode van dik dertig jaar.

'Le Noise' voegt daar helaas geen meesterwerk aan toe. Dat vele andere media daar anders over denken is misschien voornamelijk te wijten aan de bedenkelijke kwaliteit van Youngs laatste werken en de toestand van de muziekbusiness in het algemeen. Ten bewijze: leg er 'Everybody Knows This Is Nowhere' of 'Fillmore East 1970' maar eens naast. Daar valt alles samen: de songs, de klank, de band, de tijd. Dit is een schaduw van Neil Young in een schaduw van een tijd.