Neon Electronics - Apollo

Wool-E-Discs

Apollo

Na twintig jaar mag het stilaan wel duidelijk zijn: exit Neon Judgement en welcome Neon Electronics. Het bezige industrial-bijtje Dirk da Davo heeft voor zijn achtste muzikale NE-wapenfeit naast technoproducer Radical G extra versterking gezocht. De eerder gereleasete ep ‘Mondriaan’ verklapte al dat dit vernieuwde trio nog meer mikt op een vette, gelaagde en overdonderende sound.

Extra troef: met de komst van bassist en producer Pieter-Jan Theunis groeit ook het muzikale blikveld dat bij Neon Electronics al erg breed was. Want je mag de naam van deze band gerust associëren met “nieuwe elektronica”. Een hoogtechnologische afwerking alsook een overdonderende assemblage van gitaargrooves, beats en donkere klanklagen zijn constantes, maar dat blijken brede genregrenzen.

Dit is een plaat die niet schreeuwt zoals industrialplaten vaak schreeuwen. Dit is een plaat die niet punkt zoals punkplaten vaak punken. Dit is geen doe-het-zelf-plaat die doe-het-zelvers maken. Dit is geen pop, techno of ebm, maar wel een hybride van dit alles. Dit is een diep uitgehold en uitgewerkt geheel waarvan de sfeersongs gloeien en bloeien in plaats van echt te dreigen (hoewel je de meeste katjes toch beter niet zonder handschoenen neemt). Een album van een pittige productiekwaliteit waarin een onwaarschijnlijke gelaagdheid van weldoordachte klanken, effecten en geluiden elkaar versterken in niet al te complexe songs.

Dit is een echte studioplaat, een werk van de eenentwintigste eeuw en beyond. Neon Electronics goes Neon Eclectics. Want met deze tien (zonder de remake van TV Treated, negen) tracks schiet dit trio binnen het eigen donkere, mechanische ebm-industrial-wave wereldje op veel verschillende doelen. Te beginnen en eindigen met meer psychedelische, instrumentale sfeertracks: downtempo, lichtjes dubby en met veel filmische lagen en effecten. Bloedrood, sonisch en onheilspellend. Maar daar tussenin ook met zowel opgefokte speednummers als Energy X: een meer explosieve en minder esthetische cocktail van snelle breakbeats, zoemende grooves, in het Frans gescandeerde teksten, ... hakkend en wild gesticulerend. Of in een krachtige sfeerschepper als Mondriaan, al gekend van de gelijknamige ep: een bizarre psychotische combinatie van onderhuids ronkende gitaargrooves, snelle snarebeats en onverstaanbare astronauten-radioboodschappen. Zoiets als een stukje stevig beeldend en gedreven Netflix-fantasium dat laag over laag opgebouwd wordt. Van droog Kraftwerk-robotisme tot oeverloos diep, tollend en pompend techno-dreigement, hardnekkig rollende bassen tot vervormd scherende en solerende gitaren: alles past mooi in dit NE-plaatje.

Enig klein minpunt: wij hadden de mechanisch verstevigde live versie van de Neon Judgement-klassieker TV Treated als exclusiefje voor de ‘Mondriaan’-ep gehouden. Kwestie van die ep ook een extra muzikale meerwaarde te geven ten opzichte van deze langspeler. Los daarvan zijn we toch weer heel benieuwd hoe dit drietal zo’n fijn gelaagde en overdonderende elektronische muziek straks live zal brengen.

28 maart 2019
Johan Giglot