Nero - Welcome Reality
Mercury
Nero heeft zich de laatste jaren prominent geprofileerd als vaandeldrager van de commerciële drum & bass. Of was het dubstep? Met hun verwoestende ravages van zware drumlijnen en bulderende beats was hun verovertocht geen flop. 'Welcome Reality' kan nu al tellen als een halve best of.
Of de heren een plaat vol kregen met coherente tracks was dan weer een andere vraag. Bij de opener geven ze meteen zelf het antwoord; neen. Een soort episch aankondigingsgeschal vloeit wel vlot over in Doomsday. Daar heb je al meteen zo’n dansvloerkraker. Horten en stoten rave afgewisseld met venijnige remstukjes maken van deze verder vrij simpele structuur een climax op feestjes voor de massa. Kenners vinden dit waarschijnlijk net iets te zoete koek.
De bolle sound van synths als leidraad in je werk brengen, kan hier. Al wordt het daarom niet onmiddellijk goed bevonden. Zo kan je ook een test invullen met een speciale pen, maar daarom niet de beste van de klas zijn. Er nog een seventies gitaarsolo bovenop knallen doet niet veel goeds, integendeel. Ook bij Innocence en Reaching Out later op de plaat moet een ronkende sleepsound het steeds doen met die synths, het klinkt vrij haaks allemaal.
Om het goed te maken, kwam ze met de ultieme doorbraaksingle Guilt voor de dag. Een ruwe crunchsound staat in schril contrast met de wanhopige zang van vaste stemleverancier Alana Watson. Door stemmen kortstondig te herhalen kunnen ze hoogtepunten inlassen als geen ander, bij deze misschien ook de sleutel tot hun succes. Het langzaam doodbloeden van een lied vermijden is dan weer nog een werkpunt. Met Fugue Statue horen we vrijwel geen verschil qua gebruikte klanken, het lijkt het tweelingbroertje van Guilt.
Het moet gezegd, ook Me & You is zeer herkenbaar. Grijs gespeeld in menig platenbak, in de ultratop gestaan en meestal in één zucht genoemd bij de beschrijving van de groep. Het subgenre -dat op sterven na dood was- nu als hype door een opleving sleuren, is zeker een grote verdienste van deze twee. Met een rotvaart komen we aan bij een verademing. In The Way klinkt als een probeersel dat op het nippertje op de plaat mocht. Nu komt het over als iets ‘totaal anders’ en dat was welkom. Ook Scorpions volgt die trend van langzame vaagheid.
Schrik niet bij de openingswoorden van Crush On You, u herkent dit inderdaad. Uit de samplegrabbelbak koos Nero er eentje van The Jets. De vrij dansbare original moet nu geluiden dulden die de meest angstaanjagende tandartspraktijk niet kan voortbrengen. Na al die hitsingles gaat het nobele onbekende Must Be The Feeling met de prijs van meest poppy lied lopen. Hiermee helt het vooral over naar de positieve kant van de gemoedsbaromter. Concurrentie krijgt het misschien nog van Promises, alweer een stopmotionverloop van rushes en de opgewekte stem.
Het mooiste bewaarden ze misschien wel voor het eind. Departure leeft z’n eigen weg en staat volledig los van de voorgaande nummers. Zwemen van heldere klanken en een kletterende instrumentenhoop wisselen af met een aimabele ruwheid. Fascinerend, de repeatknop leek nog nooit zo dichtbij.
Dit album is een halve verzameling van best ofs die de samenhang hypothekeert. Must have voor de liefhebbers van de commerciële doorbraak van deze ‘nieuwe’ stroom. Eerder een zielig uitlachwerkje voor de liefhebbers.