Neurosis - Given To The Rising
Neurot Recordings
Rauw, bruut, onhoudbaar, intens, weerbarstig, tegendraads, uniek: het zijn alle adjectieven die op de lichtjes legendarische rockformatie Neurosis van toepassing zijn. Hun nieuwe album ‘Given To The Rising’ is weerom geen hapklare brok, maar dat is ook niet wat we verwachtten van Scott Kelly en co. Wij hoopten op muzikale doodsverachting en dat is wat we kregen. Het nieuwe album is bloed, zweet en tranen, maar ook de geur van dood en vernieling, razernij, onmin en onmenselijk brute kracht.
Een groep als Neurosis simpelweg onder de noemer “metal” categoriseren, is eigenlijk een kortzichtige visie die een band als deze te kort doet. Neurosis is experiment, progrock, postmoderne complexiteit, loodzwaar gitaargeweld en bovenal volstrekt uniek. Neurosis is eigenlijk een genre op zich dat eigen aftakkingen begint te krijgen in het muzieklandschap. Een band als Battle Of Mice bracht ons vorig jaar met hun album ‘A Day Of Nights’ bijvoorbeeld een knappe vrouwelijke tegenhanger van het brute Neurosis-geweld.
Ook op dit nieuwe album gaat Neurosis zonder weerga tekeer. De groep lijkt, onder het goedkeurende oog van producer Steve Albini, zelfs sterker van leer te trekken dan op hun vorige ‘The Eye of Every Storm’. Waar op het vorige album heel wat plaats was voor intimistische passages, wordt er nu vooral onophoudelijk op de luisteraar ingebeukt met ziedende gitaren en grauwe vocals. Opener en tevens titeltrack Given To The Rising legt meteen de troeven van de nieuwe plaat op tafel. Hier heerst loodzwaar gitaargeweld dat zich laat kanaliseren in monumentale riffs en complexe structuren, grof schurende en onheilspellende vocals en een constant dreigende, soms claustrofobische, sfeer.
Wat ‘Given To The Rising’ zo fantastisch maakt, is zijn imposante karakter. Alles aan deze plaat klinkt monumentaal. Zo lijk je tijdens de openingsriff van Fear And Sickness achterna gezeten door een horde reusachtige monsters, best beangstigend. Een ander voorbeeld is het rustig startende To The Wind dat na enkele minuten zonder enige waarschuwing in je gezicht ontploft als een atoombom en even later onder zwaar gekreun van Scott Kelly een nog andere, slopende wending neemt. Op geen enkel moment verliest deze plaat zijn verbijsterende intensiteit, iets dat niet vanzelfsprekend is voor een album dat meer dan een uur in beslag neemt.
Voor wie zichzelf graag onderdompelt in onheilspellend, donker, intens en loodzwaar gitaargeweld dat het midden houdt tussen metal, postrock, progrock en ziekelijkheid, zal met deze nieuwe Neurosis-worp dus ongetwijfeld zijn lusten kunnen botvieren. Zij die gebukt gaan onder een zwakke maag blijven echter liefst zo ver mogelijk weg van deze monolithische hoop bloeddoorlopen klanken. ‘Given To The Rising’ is hard, ziedend, rauw, magistraal en gewoonweg zalig.