Niagara - Otto

Monotreme Records

Onze huisdokter zet ons naar jaarlijkse gewoonte tijdens de wintermaanden op een vitamine D-kuur. Een tekort aan zonlicht zowaar. Volgens ons eerder een tekort aan zomerse platen die ons zover drijven naar kantoor te wandelen in short en t-shirt. Schrik niet als u een van de komende weken naar Brussel pendelt. We hebben de plaat gevonden die we zochten. En ze komt uit Italië. Hoe kan het ook anders?

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: ‘Otto’ is het tofste indieritje dat we de voorbije maanden gemaakt hebben. Een complete verrassing. Niet alleen omdat de hoes het niet liet vermoeden of omdat we nog niet veel over de band Niagara opgevangen hadden. Wel omdat het album je door een muzikale stijlgids sleurt en je hele wereld in vijfendertig minuten op z’n kop zet. Even verdwaasd drukken we nogmaals op play.

‘Otto’, Italiaans voor acht, neemt een zachte start met Eight. Indiefolk met een soundscape als tapijtje. Lieflijk, knus en eenvoudig mooi. De beat van Superbe trekt meteen daarna de volle aandacht en is de voorbode van een nummer dat zich op een vette groove laat ontplooien. Ook hier weer mooie dubbel gelaagd met subtiele elektronica.

Een ukelele klonk al weer een tijdje niet zo sexy meer als in Seal. Ongetwijfeld het meest catchy nummer van dit debuutalbum. De schoonheid van Memory Tapes vermengt zich moeiteloos met de speelsheid van CocoRosie en de slagkracht van MGMT. Zelfs door de donkere wolken van een sombere decemberochtend breekt de zon door, hoewel “the summer is gone” op repeat gezongen wordt.

De intro van Watershipdown lijkt verzorgt door Biosphere en Fennesz. De knisperende geluidslaag blijft onheilspellend aanwezig. Ook wanneer een dansbare drum er de hort mee op gaat. De psychedelische dansmuziek van Walls of Blondes is niet ver weg.

Bij Etacarinae denken we meteen aan Cornelius. Ook hier worden de Beatles overhoop gesmeten met een dozijn samples en vrolijk geperste distortion. En dat levert dan ook nog een nummer op waarop stil zitten moeilijk blijft. Eveneens bij E.V.A. dat ons gedurende vier minuten in een kramp houdt om daarna op te lossen in een van trompetten voorziene geluidsbrij.

Autechre en Animal Collective voeren ten slotte snode plannen uit in het rond stuiterende Galaxy Glacier terwijl Love Me Love Me op zeer vervreemdende wijze de plaat afsluit. Nadien kijken we even rond of er een verborgen camera onze verbaasde smoel registreert. Blijkbaar niet. Dan maar onze short aantrekken en door een helse winterochtend werken gaan.