Nick Oliveri - Death Acoustic
Impedance Records
Nick Oliveri kennen we voornamelijk als die kale, charismatische bassist met rode sik van de bands Kyuss en Queens Of The Stone Age. Hij speelde ondertussen ook in verschillende andere bands waaronder het door hem opgerichte Mondo Generator (vernoemd naar een nummer van Kyuss’ tweede album). In 2004 kwam het puike ‘Demolition Day’ uit, het eerste akoestische album onder zijn eigen naam en nu is er dan dat tweede album: ‘Death Acoustic’. Op ‘Demolition Day’ stonden voornamelijk uitvoeringen van nummers van zijn bands Queens Of The Stone Age en Mondo Generator maar op ‘Death Acoustic’ is dat anders.
Dit keer komen zijn minder bekende bands als The Dwarves en Moistboyz aan de beurt en wordt de plaat aangevuld met een paar covers van Oliveri’s helden G. G. Allin en The Misfits. Maakte hij op ‘Demolition Day’ hier en daar nog gebruik van nog wat extra percussie en andere kleine instrumentaties, op ‘Death Acoustic’ doet hij het écht alleen op akoestische gitaar en dat pakt helaas niet goed uit.
Was het gitaarspel op ‘Demolition Day’ nog best aardig, op ‘Death Acoustic’ is het ronduit belabberd. De solo’s zijn matig en soms zelfs gewoon uit de maat, zoals in 'Start A Fight’ van Raw Power. En zeg nu zelf, metalschema’s op een akoestische gitaar klinken toch ook gewoonweg niet! Dan had je er beter wat meer rustige nummers op gezet zoals op ‘Demolition Day’. Een of hooguit twee metal-/stonerrocknummers op een akoestische gitaar kunnen nog, maar bijna een heel album is toch echt teveel van het goede.
Dan is er de zang die Oliveri op dit album nog verder de das omdoet. In de meeste nummers is zijn zang (of gekrijs) gewoonweg tenenkrommend. Zo schreeuwt hij op Mondo Generator’s ‘Unless I Can Kill’ en G.G. Allin’s ‘Outlaw Scunfuc’ de teksten op een onverstaanbare wijze in een met distortion doorspekte microfoon en dat levert niet meer dan een bak herrie op die door merg en been gaat.
Doordat de productie matig is, klinken de nummers alsof je luistert naar een derderangsdemo van een band die net begonnen is. Oliveri nam het album, op enkele uitzonderingen na, zelf op en leende van oudcollega en goede vriend Josh Homme een opnamerecorder. Misschien had Homme hem ook even moeten uitleggen hoe zo’n ding werkt want soms lopen de gitaarpartijen niet synchroon wat ervoor zorgt dat sommige nummers rommelig klinken. Dit alles maakt van ‘Death Acoustic’ zeker geen prettige luisterervaring.
Enkele diehardfans van Kyuss en Queens Of The Stone Age zullen dit prul misschien blind aanschaffen om hun collectie compleet te houden. Voor de rest is het slechts een erg dure onderzetter en hen raden we dan ook aan om de albums van de twee voornoemde bands eens te beluisteren, samen met de twee albums van Mondo Generator.
Een ding staat vast: de titel doet het album zeker eer aan. Zou Oliveri zich met de titel hebben laten inspireren door het Metallica-album ‘Death Magnetic’? Mocht dit het geval zijn, is dat het enige leuke (en zelfs dan nog) aan dit verder futloze album.