Nicolas Jaar - Space Is Only Noise

Circus Company

Dansliefhebbers op de Catclubparty moesten even wennen aan het tempo van zijn muziek toen Nicolas Jaar zijn album in december in Brussel voorstelde. Hij raast niet meteen aan honderdveertig beats per minuut voorbij en dat is ook nooit zijn opzet geweest. Jaar wil niet meteen de dansvloer in lichterlaaie zetten, hij wil vooral emotie overbrengen. En daar slaagt hij met zijn debuutalbum ‘Space Is Only Noise’ wonderwel in.

De jonge knaap was amper 17 toen hij door het New Yorkse duo Wolf + Lamb prompt een plaats kreeg op hun gelijknamige platenlabel. Zijn ‘The Student’ EP werd met veel lof onthaald en ook de edits die hij - vaak gratis - op soundcloud postte, kregen heel wat bijval. Twee maanden geleden werd zijn talent nogmaals onderstreept met de geweldige remix die hij maakte voor Into The Night van Azari & III.

Zijn pianospel doet vaak denken aan Eric Satie en de Chileen Ricardo Villalobos - Nicolas heeft zelf een tijdlang in Chili gewoond - was naar eigen zeggen zijn eerste en belangrijkste elektronische invloed. Die invloeden kon je al horen in zijn vroegere werk, maar op ‘Space Is Only Noise’ gaat hij verder. We horen ook veel dubby invloeden die in combinatie met zijn mooi gelaagde elektronicakunsten en mysterieuze vocalen aan Trentemøller doen denken.

Die sound horen we bijvoorbeeld in Colomb. Warm, rustgevend, vredig en melancholisch. Een prachtige productie waarbij geluiden uit alle hoeken van je luidsprekers lijken te komen. Too Many Kids Finding Rain In The Dust bouwt hier op verder maar voegt er nog etnische klanken aan toe. Niet verwonderlijk als je weet dat Jaar Afrikaanse muziek en Ethiopische jazz als passie onder zijn hoofdkussen heeft liggen.

Hij krijgt ons helemaal op de knieën in het prachtige I Got A waarin we de echo horen van een treurige Ray Charles en flarden uit een Franse documentaire passeren. Onze adem wordt afgesneden wanneer hij zijn piano met zijn vingertoppen beroert. Dat doet hij nog eens vlotjes over met een huilende sax in Keep Me There, dat overigens ook weer zo vol mooie fragiele geluidjes zit dat je oren zich ergens in een onmogelijk universum denken te bevinden. In de soundscapes die hij bouwt lijkt af en toe geluidswizard Biosphere op te duiken.

Een keer mag je uit je zetel opstaan om mee te wiebelen op Space Is Only Noise If You Can See. We worden er met veel plezier even gewichtloos van en bevinden ons ergens tussen droom en daad. En laat ons daar maar ergens hangen bij het beluisteren van dit prachtige plaatje. Sommige nummers kabbelen wat aan je voorbij, maar onder die mooie hoofdtelefoon van je verveel je je geen moment.