Night Beds - Country Sleep

Dead Oceans

Winston Yellen is zo'n jaar of zes bezig met zijn band Night Beds, maar het is pas in 2008 dat de eerste song van de band geschreven werd.Zelfs die haalt de eerste ep 'Every Fire; Every Joy' niet. Nog eens twee jaar later was dit eerste full album klaar en dat bracht Yellen onlangs naar Europa. Het lijkt wat vroeg om te oordelen, maar Night Beds heeft potentie. De vraag is of die tot iets leidt. 

Night Beds heeft Nashville als thuisbasis, maar de band speelt geen country, maar wel dromerige indiefolk die duidelijk zijn oorsprong vindt in eenzame avonden op de prairie of ergens onderweg langs een verlaten highway.

Eerste single wordt Even If We Try en dat is inderdaad een goede keuze. Het is een van de betere nummers van de plaat. Yellen zingt deze ballad spaarzaam ondersteund door akoestische gitaar, veel strijkers en een mooie tweede stem. Op deze manier weet hij zeker de gevoelige snaar te raken.

Dat zijn eigen gevoelige snaar ook serieus te lijden had, is duidelijk (Yellen gaf zijn studies op, brak met zijn vriendin en trok een half jaar door heel Amerika). Nadat zijn ziel genoeg geheeld was, trok hij op vraag van een vriend naar Nashville en nam daar de draad terug op van de muziek.

In een oud huis dat ooit eigendom was van Johnny Cash en June Carter begon hij - vaak 's nachts - songs te schrijven. Tien van die songs vormen dit album dat in zijn beste momenten een perfecte soundtrack is bij de onschuldige dromen van elke twen.

Op de zwakste momenten klinkt het echter wat langdradig en dat is raar want de plaat duurt alles bij elkaar maar een dik half uur. Tja, zelfbeklag is nooit lang boeiend natuurlijk.

De beste songs zijn de nummers waar het volume en het tempo iets hoger ligt. Lost Springs is er daar eentje van. De drummer beroert nauwelijks zijn vellen, maar hij is er wel en de piano klinkt frisser dan elders op de plaat, zeker bij het refrein.

Onze favoriete track staat vooraan op de plaat. We weten niet of Ramona de hartenbreekster is die leidde tot het album, maar een muze was ze wel. Twee gitaren gaan in dialoog en hier mag de drummer wel een hoofdrol opeisen. Ontroerend en toch geen klaagzang.

Afsluiter Tenn vat het hele album nog eens samen in iets meer dan vijf minuten. Het hele verhaal en alle bijhorende gevoelens passeren nog eens de revue. Een beetje onnodig, want in de vorige dertig minuten heb je het wel al begrepen, maar mooi is het wel.

'Country Sleep' wordt niet het beste album van 2013 en het zal je niet uit je slaap houden. Het riskeert integendeel geheel over het hoofd gezien te worden en dat zou dan ook weer jammer zijn omwille van de paar toch wel heel mooie tracks.