Nine Stones Close - One Eye On The Sunrise

ProgRock Records

Oorspronkelijk een soloproject van gitarist Adrian Jones, sloegen hij en het Riversea-duo Mark Atkinson (zang) en Brendan Eyre (toetsen) de handen in elkaar. Desondanks bleef Nine Stones Close ook met tweede worp ‘Traces’ onder onze radar. Maar het team voor ‘One Eye On The Sunrise’ heeft onze nieuwsgierigheid gewekt: Nederlandse progalumni Peter Vink (Ayreon) en Pieter van Hoorn (Knight Area) vormen nu de ritmetandem. Verwacht geen al te complexe stukken, maar sfeervolle, knap onderhoudende symfo. 

Dominante factor is Jones’ gelaagde gitaarwerk. Tegen de achtergrond van diens langgerekte gitaarnoten met akoestische overtonen zoekt Atkinson naar de juiste frasering om ons A Secret te onthullen. Ook in Janus weerklinkt Jones’ “sustained” gitaar, na een tijdje opgevolgd door arpeggio’s uit de klassieke six-string, terwijl Vink en van Hoorn een lekkere groove leggen.

In het titelnummer lijkt Jones als een schilder met clair-obscur en een gevarieerd kleurenpalet aan de slag te gaan. Hij nodigt zelfs een cellist uit, zodat diverse texturen elkaar opvolgen tot het finale crescendo. Gelukkig beschikt Atkinson over een erg wendbare verteltrant. Zijn soepele, doorvoelde zanglijnen passen zich bij elke dynamische verschuiving moeiteloos aan.

Ook de tweede helft van het album staat als een huis. In Eos (wat in het Grieks zonsopgang betekent) schildert Jones met bredere streken van zijn kwast. Maar The Weight laat opnieuw zijn vertrouwde gitaarsound horen. Men laat de noten hier zachtjes uitsterven, alsof het gewicht op de schouders hen verhindert het tempo op te trekken. Maar na zes minuten lukt het de band zich los te rukken uit de wurggreep van het loodzware gemoed dat op hen drukt.

The Distance laat horen hoe zang, gitaar en toetsen collectief en met gelijke tred een verhaal kunnen dragen. Frozen Moment is het beste nummer en het progressieve paradepaardje van de plaat, inclusief virtuoze uithalen van Jones en gastgitarist Matt Stevens en complex drumwerk door van Hoorn.

De laatste klanken op het album behoren de piano en de cello toe. En langzaam – als in een begrafenisstoet – begeleiden ze de zonsondergang in Sunset. Is ‘One Eye On The Sunrise’ uiteindelijk een donker pessimistische plaat? Een flinke klad melancholie zit er zeker in, maar de titel geeft al aan welk beeld na beluistering van dit album het sterkst zal blijven hangen.