Nneka - Soul Is Heavy
Yo Mama Recordings
Nneka is aan haar derde album toe, maar het punt van de volwassenwording is ze allang voorbij. De Nigeriaanse verloochent haar roots niet door triestige afrobeat onder haar unieke stemgeluid te schuiven. Als een heuse Selah Suekloon sleurt ze zich door deze persoonlijke nummers vol zware gevoelens of politieke onrechtvaardigheid. 'Soul Is Heavy' telt vijftien nummers waarvan de ene al wat meer moeite kost dan de andere.
Iedereen kan zich meteen een beeld vormen bij zo’n typische begeleidingsband die rond een zangeresje wordt gestouwd. Technisch van de bovenste plank maar o zo saai en authenticiteit nul. Gelukkig vangt Nneka dat laatste zelf op. Lucifer (No Doubt) zet meteen de toon voor een hele plaat: een reggaevibe met veel drums en tempowisselingen in de zang, en pianogetokkel in het kielzog. De intieme brug is toch nog leuk en ook de herkenbare tekst zal bij de aanhang niet in het nadeel spelen.
Een eerste gaste wordt er bij Sleep meteen bijgehaald: Ms. Dynamite. De leuke stemtrucjes passen bij de achterstevoren of “geloopte” instrumentale stukjes soul. Deze keer echter zijn de trompet en doffe drumrolls partners in crime. Haar nog steeds stoffige karakterstem houdt zich kalm in dit slapeloosheidsliedje. Misschien ligt dat aan de opgebouwde vibe die de bal alweer niet misslaat? Of de jammende gitaarzwiepen op de achtergrond die voor de broeierig gezellige chaos zorgen?
Met My Home is het drie op een rij qua meelijwekkende teksten. We waren nochtans gewaarschuwd door de albumtitel. Nneka zingt over repressie en haar houvast aan het geloof, maar dat schept een stevig contrast met de zwierige bezetting. Ook hier lukt het temporiseertrucje met enkel de harp die wat blijft pingelen. De blazers en een al ietwat meer opengezet keelgat bouwen aan een lied dat te snel voorbij is voor de liefhebbers, of tegensteekt voor minder grote fans.
Het is niet heel het album van dattum. In Shining Star worden de teksten weggegooid en is intimiteit als prioriteit aangeleverd. In de voorbije nummers beperkte zich dit enkel tot maximaal een brug. Het zou zo uit de voeten kunnen als een oppeppend kinderliedje, maar de term ‘hedendaags popliefdeslied’ trekt aan het langste eind. Alweer erg melig en dus enkel als men voor is; anderen zouden niet aan deze plaat begonnen zijn.
De heldere hemel komt toch nog doorschijnen bij J. Bijna kinderlijk hoopvol doet de zang ons hier (eindelijk) denken aan haar doorbraakremix van Chase & Status. Na Stay blijkt dat niet enkel die stem triest kan klinken, nu doet het hele arrangement mee. We zitten nog maar halfweg en de term ‘overdaad schaadt’ schiet te binnen. Als dat maar goed komt.
En wat dacht u van een ballad? Met de stem creëert ze in Valley eigenhandig een melodie, over de eeuwige combinatie van gezapige drum met piano heen. Aan het eind groeien die door en wordt het een powerballad, zoals dat dan heet. De ondertussen meer dan gekende aanpak wordt alsnog over een andere boeg gesmeten.
In V.I.P. worden de softreggaejams ingewisseld voor een vurigere, zuiderse trend. Flamenco’s, castagnetten, Spaanse gitaren …, noem maar op. Het ritme ligt hoog en hoewel het niet echt verfrissend te noemen is, doet verandering van spijs toch (terug) eten. Het moet gezegd: ze was ons bijna kwijt.
Als laatste stuiptrekking van de soulpop dient Camouflage, waar een zeemzoet refrein in vocoderboxeffecten en iets ruwere gitaarnoise transformeert. De strijkers krijgen jammer genoeg alweer een te zwakke rol toebedeeld.
Black Thought van The Roots brengt bijstand in God Knows Why. Samen doorprikken ze de fragiele bubbel en stellen het bestaan van de Almachtige in vraag. Deze neergeslagen rap komt over als een extra duw in de modder. Een zowaar cool pianolijntje dikt de gekheid nog een streepje aan. Geslaagd risico!
Ook in afsluiter Still I Rise wordt er niet bij de leest gebleven. Een uitstapje naar onverstaanbare Afrikaanse gezangen door Wura Samba en Mohammed was een welgekomen samenwerking. Hoewel de sound volledig anders zit, dooft dit nummer de plaat ietwat geruisloos uit.
Nneka brengt smekende reggae die zich aan de stoutste grenzen van de pop begeeft. Ideaal voor haar doelpubliek maar ook niet veel verder dan dat. Wij zijn benieuwd of die harmonieuze “wall of sound” in elk liedje blijft pakken. Ongetwijfeld wel.