No Joy - More Faithful

Mexican Summer

We wilden heus proberen hoor, die nieuwe No Joy. Hadden we dat maar niet gedaan.

Zo krijgen we tijdens opener Remember Nothing meteen de drang om die titel letterlijk te nemen. Een onbestuurbare start; als een beginnend bandje waarbij de zang moet knokken om boven de chaotische gitaren te komen. Elk voor zich, waarbij 1 + 1 onder 0 eindigt. Everything New weet wel te doseren en is daardoor wel fijn. Het nummer doet denken aan de slaperige soundtracks bij series uit de nineties, kabbelende shoegaze met een verlangende stem zonder daarbij de aandacht op te eisen. Ze kunnen het dus, als ze willen.

Maar dat willen komt er ook in Hollywood Teeth maar half uit. Zeker wanneer er halverwege compleet onbegrijpelijk enkele trapladders lager wordt gedoken. Het nummer op zich was nochtans goed genoeg om het werk op te knappen. Akoestisch dan maar? Moon In My Mouth dwaalt en faalt. Burial In Twos is zo mogelijk nog zwakker.

Corpo Daemon, het laat op gang komende I Am An Eye Machine en vooral het pittige, snedige, ruwere Rude Films wat verder op de plaat laten voorgaande warboel plots amateuristisch lijken. Want de songs scharen zich bij het selecte kransje dat een album die naam waardig maken. Bolas, Chalk Snake en Judith vallen net niet door de mand, maar daarmee is ook alles gezegd. Is dit nu echt waarmee je de studio wil uitstappen?

Dat we hier geen evergreen voorgeschoteld zouden krijgen, konden we al vermoeden. Maar dit is toch een slag in het water. What’s in a (band)name?