Noiserv - A.V.O.

Naive

Noiserv is het geesteskind van de in Lissabon geboren David Santos. Die groeide op in een familie van muziekliefhebbers. Zijn eerste akkoorden leerde hij van zijn vader, die hem een oude gitaar cadeau gaf. De jonge Santos nam het instrument met veel liefde op, wat later zou resulteren in deelname aan verschillende schoolbandjes. Op tweeëntwintigjarige leeftijd streefde hij niet enkel een carrière als IT-engineer na, tezelfdertijd ontplooide hij op zelfstandige basis succesvol het Noiserv-project.

De Portugese songwriter/multi-instrumentalist/duivel-doet-al Santos kan inmiddels een behoorlijke catalogus voorleggen. Na een handvol ep’s lost hij in 2013 ‘Almost Visible Orchestra’. Ook live is Santos een ware belevenis: als eenmansorkest bespeelt hij een hele waslijst aan kleinere en grotere instrumenten, die hij vervolgens met een loopstation bewerkt. Zijn speelse en erg visuele aanpak werkt bij uitstek ook als soundtrack: zo levert hij de score voor films als ‘José + Pilar’ en ‘The Color Of Dreams’.

Alleen al voor de erg beeldende titels is dit album de moeite. Neem bijvoorbeeld de erg warm klinkende opener This Is Maybe The Place Where Trains Go To Sleep At Night; Licht openbloeiende gitaartokkels en kleine pianomotiefjes. En ook al lukt het misschien niet van de eerste keer, “Try again / if you fail / you will try again”, bezweert hij. Al van bij de start bloeit het album open en geeft Santos erg voorzichtig een eerste hoogtepunt prijs.

Zijn erg gelaagde composities zitten goed in elkaar. Hij beschikt overigens over een erg aangename en beheerste stem, die evenwel een wat nostalgische inborst en karakter verraadt.

Santos’ songs zijn niet zelden erg dromerig van aard. Hij gaat al experimenterend in duet met zichzelf op Today Is The Same As Yesterday, But Yesterday Is Not Today.  Soms komt hij, in een poging om wat gravitas aan zijn album te breien, wat al te tragisch naar buiten, zoals onder meer te horen is op het alweer van een ellenlange titel voorziene It’s Easy To Be A Marathoner Even If You Are A Carpenter.

Santos houdt zijn songs beknopt en blijft telkens binnen de drieminutengrens. Hij zoekt de verschillende mogelijkheden van zijn eensmansproject op (I’m Not Afraid Of What I Can’t Do) terwijl zevenenveertig seconden soms voldoende zijn, tenminste If You Only Have One Thing To Do. Die korte, net geen minuut durende passage zorgt ervoor dat het geheel aangenaam om luisteren blijft.

Speelse, experimentele huisvlijt, zo valt het album te omschrijven. Tezelfdertijd voelt de luisteraar aan dat Santos een rusteloze ziel is (I Will Try To Stop Thinking About A Way To Stop Thinking) die met Noiserv een ideale uitlaatklep gevonden heeft. Niet alle songs zijn helaas even memorabel (het ruggegraatloze It’s Useless To Think About Something Bad Without Something Good To Compare). Meer zelfs, soms klinkt het geheel net iets te eendimensioneel. Dat neemt niet weg dat Noiserv uw aandacht verdient. Al was het maar omdat Santos moedig tegen de stroom op roeit.

De beste passages zijn die waarin hij tempo, nostalgie en emotie elkaar in evenwicht houden, zoals zijn erg aardige samenwerking met de Franse elektroact Cascadeur (Don’t Say Hi If You Don’t Have Time For A Nice Goodbye). ‘Almost Visible Orchestra’ is met andere woorden een erg leuk album. Niet wereldschokkend, maar wel erg aardig.