Nosound - Afterthoughts

Kscope

Met een vernieuwde line-up en de ep ‘At The Pier’ onder de gordel breekt voor de Italo-proggers van Nosound nu een volgende fase aan. Op het kakelverse studioalbum ‘Afterthoughts’ klinkt een rijpere band die voortborduurt op de thematiek van ‘At The Pier’.  

Sinds de start in 2002 is Giancarlo Erra’s Nosound van een solovehikel uitgegroeid tot een kwintet. Maar ‘A Sense Of Loss’ (2009) bleek een profetische titel: drummer Gigi Zito en toetsenist Paolo Martellacci verlieten Nosound wegens persoonlijke en artistieke redenen.

Daarom werden diverse nieuwe cohorten binnengehaald: celliste Marianne De Chastelaine, keyboardspeler Marco Berni en twee drummers. Dat zijn Giulio Caneponi en – van een vette vis gesproken – Chris Maitland, vooral bekend van Porcupine Tree, Blackfield en Kino.

Terwijl ‘A Sense of Loss’ over de kinderjaren handelde, tackelt ‘Afterthoughts’ de grotemensenproblemen met open vizier. Zoals Maitland al aangaf in een interview met het Britse blad Prog, schuilt de droefheid nog meer in de akkoorden dan in de teksten. In hetzelfde artikel beschouwde zanger Erra het schrijven van deze muziek als een catharsis.

Of ‘Afterthoughts’ ook voor de luisteraar een zuiverende werking heeft, hangt van diens gemoedsgesteltenis af. Een album vol mentale landschappen eist het gepaste inlevingsvermogen, en dat komt niet op commando. Met titels als In My Fears, The Anger Song en Paralysed bent u gewaarschuwd.

Wie de hypnotiserende muziek van Nosound tot zich neemt, zal zich afvragen waarom de huidige bezetting met twee drummers werkt. De reden is van praktische aard: Erra heeft zich in Engeland gevestigd en beschikt zo over een lokale, creatieve partner (Maitland) en een huisdrummer in Italië (Caneponi). Net als De Chastelaine is Maitland dus geen permanent lid van de band.

Dat neemt niet weg dat Maitland niet enkel in het schrijfproces maar ook in de uitvoering een welkome aanvulling blijkt. Zijn drumspel stuwt de songs vooruit en geeft de statisch aandoende sound een variërende dynamiek. Desondanks blijft deze melancholische mix van postrock, ambient en prog niet ieders kopje thee.