Nosound - Scintilla

Kscope

We zijn in het verleden nooit echt fan geweest van het Italiaanse Nosound. Maar vijfde langspeler ‘Scintilla’ heeft ons op de beste momenten bij de lurven. Na een decennium ging stichter Giancarlo Erra op zoek naar een directer geluid en dat betaalt zich hier uit. Door gemaakte keuzes spreekt de typische "widescreen" melancholie de luisteraar rechtstreeks aan. 

Het post-progressieve sjabloon van Kscope zit Nosound als gegoten. Met invloeden geleend uit de folk, postrock, shoegaze en alt-singer-songwriters is het klankenpalet organisch en akoestisch geworden. De muziek klinkt hierdoor losser en intimistischer, waardoor de nadruk van techniek naar emotie verhuist.

Wat ook helpt zijn de vocale bijdragen van Anathema-frontman Vincent Cavanagh. In Celebration Of Life wordt daardoor een opmonterend stuk met prachtige gitaarsolo, niet bepaald idiomatisch inzake de eerder donkere Nosound-opvatting van muziek. Daartegenover staat dat Cavanaghs interventies en de grimmige textuur The Perfect Wife een vastberaden misnoegdheid geven.  

Een tweede gouden greep is de zang van Andrea Chimenti in het serene Sogno E Incendio. Ook hier stuwt het gitaarspel de simpele melodielijn naar grotere hoogten. En dan is er Nosound-alumna Marianne De Chastelaine, die opnieuw tot de kern behoort, maar dit keer in een meer improviserende rol . Een nummer als Emily krijgt door haar cellospel een dromerige gevoeligheid.

‘Scintilla’ wordt zo een plaat van emotionele extremen. De schuifknoppen gaan van In Celebration Of Life en Emily naar The Perfect Wife en ongewoon sarcastische liedjes als Love Is Forever en Evil Smile. Het titelnummer is wederom een hoogtepunt, als een bloem die langzaam openbloeit naar een symfonische finale.