Not A Good Sign - From a Distance
Fading Records
Producer Marcello Marinone, toetsenist Paolo Botta en gitarist Francesco Zago wilden met Not A Good Sign een project realiseren dat seventiesprog zou brengen in een toegankelijker format dan de RIO/avant-prog van hun vroegere bands Yugen en Ske. Op hun titelloze "debuut" (2013) wisten deze Italiaanse veteranen zich heruit te vinden. Opvolger ‘From a Distance’ bevestigt de grootse belofte.
De Milanese band schakelt heen en weer tussen verstilde en agressieve passages alsof de natuur volledig uit balans is, maar weet toch een bewonderenswaardig strak spel aan te houden. De dystopische visie op mens en wereld klinkt ook door in de groepsnaam die alludeert op het sombere economische klimaat. De van wanhoop en eenzaamheid doordrenkte teksten vinden opnieuw een overtuigend advocaat in zanger Alessio Calandriello (van stalgenoot La Coscienza Di Zeno).
De zware symfonische prog verraadt enige Crimsoninvloeden en herinnert ons eraan dat ook Koning Karmozijn over een stijlbeheersing en emotionele veelzijdigheid beschikte die alleen de meest doorwinterde virtuozen zich eigen kunnen maken. Dat zegt veel over het geweldige talent van deze Italianen. Neem nu Flying Over Cities, dat het contrast tussen de donkere lyrics en de muzikale dynamiek als geen andere song in de verf zet.
Gitarist Francesco Zago, bassist Alessandro Cassani en drummer Martino Malacrida zijn monsters van muzikanten, maar het grootste talent is toch Paolo Botta. Wat hij allemaal uit zijn mellotron, Hammondorgel, Rhodes- en Wurlitzerpiano’s en analoge synthesizers haalt, laat ons schuimbekkend achter. Vooral in de langere stukken I Feel Like Snowing en Open Window krijgt hij de ruimte om de meeslepende verteltrant maximaal te ondersteunen.
De tegendraadse ritmes leggen geenszins een hypotheek op de stuwende kracht die van dit ensemble uitgaat. Op deze langspeler werd het kleurenpalet uitgebreid met Grand Piano, vibrafoon, hobo en Engelse hoorn, die de melancholie nog versterken. Maar wat het register ook mag zijn, hier speelt een band met een naturel die enkel de allergrootsten kenmerkt.
NAGS wil verder reiken dan Italië. De nadruk ligt meer op het songschrijven dan op experimenteren. En Calandriello mag hier – in tegenstelling tot bij zijn reguliere broodheer – in het Engels zingen. Het doet in geen geval afbreuk aan de typische sfeer van de Rock Progressivo Italiano (RPI). Tegelijk bevat de plaat meer recente referenties. Luister maar naar Pleasure of Drowning dat met zijn broeierige ritmiek en attaquerende gitaren aan het KC-album ‘Thrak’ (1995) doet denken.
Deze retroschijf in een moderne productie is verplichte aanschaf! Ondertussen heeft stichtend lid Zago de band verlaten en is vervangen door nieuwe gitarist Gian Marco Trevisan (die hier al te horen is op Flying Over Cities).