Not A Good Sign - Not A Good Sign
Altrock Productions
Producer Marcello Marinone, toetsenist Paolo Botta en gitarist Francesco Zago wilden met Not A Good Sign een project realiseren dat seventiesprog zou brengen in een toegankelijker format dan de RIO/avant-prog van hun eerdere bands Yugen en Ske. Op dit titelloze "debuut" hebben de Italiaanse progveteranen zich warempel heruitgevonden als de mediterrane tegenhanger van legendarische namen zoals King Crimson. Geen goed teken? Zeker wel.
De instrumentale opener Almost I is er geen voor de teergevoelige luisteraar. Een wervelwind van mellotron, moog, gitaar en percussie raast door de speakers. De zware symfonische prog is duidelijk van Crimsonsnit, maar het melodieuze en fluwelen vervolg Almost II is dat eveneens. Of hoe een Italiaanse erfgenaam ons eraan herinnert dat Koning Karmozijn over een stilistische veelzijdigheid beschikte die alleen de meest doorwinterde virtuozen zich eigen kunnen maken.
Begrijp ons goed: epigonenwerk is dit allerminst. Meer nog, Not A Good Sign houdt een grote belofte voor de progressieve muziek in. De band schakelt heen en weer tussen verstilde en agressieve passages alsof de natuur volledig uit balans is, maar weet toch een bewonderenswaardig strak spel aan te houden. De tegendraadse ritmes leggen geenszins een hypotheek op de stuwende kracht die van dit ensemble uitgaat. Dit is kortom een groep die speelt met een naturel, die enkel de allergrootsten kenmerkt.
Gitarist Francesco Zago, bassist Gabriele Colombi en drummer Martino Malacrida zijn monsters van muzikanten, maar het grootste talent is toch Paolo Botta. Wat hij allemaal uit zijn mellotron, Hammondorgel, Rhodes- en Wurlitzerpiano’s en analoge synthesizers haalt, laat elke rechtgeaarde progliefhebber schuimbekkend achter. Luister naar Flow On en The Deafening Sound Of The Moon en hoor hoe Botta een ijzingwekkend mooi klankdeken over de van wanhoop en eenzaamheid doordrenkte teksten legt. Ook de strijkers in Afraid To Ask doen rillingen over je lijf lopen.
De groepsnaam verwijst niet alleen naar één van de songs, maar alludeert ook op het huidige, sombere economische klimaat. Vandaar de overheersend donkere sfeer op het album. De teksten vinden in Alessio Calandriello (van stalgenoot La Coscienza Di Zeno) en gastzangeres Sharron Fortnam overtuigende pleiters.
Deze samenwerking tussen Altrock Productions en Fading Records wil verder reiken dan Italië. De nadruk ligt meer op het songschrijven dan op experimenteren. En Calandriello mag hier – in tegenstelling tot bij zijn reguliere broodheer – in het Engels zingen. Het doet in geen geval afbreuk aan de typische sfeer van de Rock Progressivo Italiano (RPI). Deze retroschijf in een moderne productie is verplichte aanschaf!