Noveller & Thisquietarmy - Reveries
ConSouling Sounds
Helemaal eerlijk is het niet. Deze unieke samenwerking tussen de Amerikaanse elektronicacomponiste Sarah Lipstate ofte Noveller en de minimalistisch gitaarvirtuoos Eric Quach ofte Thisquietarmy werd reeds eerder uitgebracht. Consouling Sounds surft ditmaal dus even op de muzikale golven van het verleden. Geen probleem, deze toch opmerkelijke heruitgave is opnieuw gelimiteerd op vijfhonderd exemplaren. Bovendien krijgen de vier zwaar meditatieve ambienttracks uit het origineel er nu zomaar eventjes twee bonussongs bij, wat voor meer lijvigheid, meer karakter, meer … minder zorgt.
Welkom in de wereld van waas. Aanschouw een ambientrijk vol wankele tonen en doezelnoten. Noveller en Thisquietarmy presenteren een sfeerprent van soundscapes en drones, langzaam transformerend in een transcendentaal universum. Zes keer op rij gaat dit duo voor een diepgaande fantasie, subtiel geconstrueerd uit langzame zoemtonen en grondlagen van gitaar en opgesmukt met blinkende, gloeiende elektronica.
‘Reveries’ gaat erg voorzichtig te werk. Een track als Reverie III sluipt gestaag maar zeker voort, zorgvuldig toon op toon opstapelend tot een warm gelaagde deken van soundscapes ontstaat. Haast en spoed blijkt zelden goed. Gaat het hier dan om doezelende behangpapiermuziek? In geen geval. Binnen de alles overheersende, donkerblauwe grondkleur van ijle, holle impressies is een permanente beweging aanwezig die, zeker in de latere tracks, een verhaal op zich speelt. Het maakt dat deze op het eerste gehoor vrij minimale en uniforme composities een zoektocht inhouden waar verre, metalige echodistortions en subtiele elektronische kleurvariaties voor een stevige beroering zorgen. Een contrast van donker wentelende drones en hoge snaarbewegingen zorgt in Reverie III zelfs nog voor een extra dimensie en maakt dat het nummer –mits enige verbeelding– lijkt op een demonisch koor waarin klagende elfensopranen het opnemen tegen venijnig diep grollende basstemmen van demonen. Rust en onrust blijken soms vlak tegen elkaar te liggen.
Die spanning kent ook wel zijn beperkingen. Wanneer donkerblauwe toetsen een donkerblauw universum van enige dynamiek moeten voorzien, ontstaat er bijzonder weinig inhoudelijke beweging. Zo worden in Reverie IV kracht en emotie aanvankelijk stevig naar beneden gedrukt door een uitermate lome, zware roes. Af en toe breekt een enkele hoge snaar van zonlicht door het wateroppervlak, maar echt veel leven lijkt er niet te zitten in deze diepe poel van warm, deugddoend water. De twee meditatieve grootvorsten herpakken zich echter halverwege dit schouwspel dat dik acht minuten met de aandacht aan de haal gaat. Tochtige metaalklanken sluipen binnen en laten onrust toenemen, de basiskleur verduistert, hoogmoed neemt toe. Zo groeit dit nummer uit tot misschien nog het meest evoluerende en intrigerende geheel van deze plaat.
De twee bonustracks zijn duidelijk toevoegsels, een gulle gift die meer van hetzelfde presenteren. De ene beweegt zich voort in een gestage golfbeweging van een wollige drone, en grijpt zich vast aan akoestische gitaarnoten die op zoek zijn naar een thematische invulling. Met enkele tremelo vibraties neigt Reverie V zelfs even naar een Spaans gepeperde postrocksong. De allerlaatste track blijft wat steken in het aftasten van noten en composities en doezelt helemaal weg.
Magistraal of minimalistisch? Wild of wezenloos? Het is erg moeilijk greep te krijgen op deze fantoommuziek. Na vijftig minuten zit de luisteraar in elk geval volkomen buiten bereik, ergens tussen droom en realiteit.