Obituary - Inked In Blood

Relapse Records

De fans hebben er vijf jaar moeten op wachten, maar het nieuwe schijfje van deathmetalpioniers Obituary is er nu toch gekomen. De Amerikanen zeulen intussen al bijna dertig jaar aan ervaring met zich mee en blijven op 'Inked In Blood' wild in het rond stampen zoals in de goeie, ouwe tijd. 

Zelfs grote metalbands blijken zwaar te lijden onder de crisis, als zelfs Obituary al de kickstarttoer op moet om een nieuw album gefinancierd te krijgen. Tienduizend dollar bijeenkrijgen bleek echter geen enkel probleem en met het overschot kon de band nog een barbecue geven. Zouden ze toen trouwens de inspiratie gevonden hebben voor deze albumhoes?

Het album zit met de korte thrasher Centuries Of Lies meteen op kruissnelheid.  Die snelheid wordt echter snel gedrukt. Nummers als Violent By Nature en Visions In My Head moeten het meer hebben van hun heaviness. Back On Top doet het dan nog een stuk trager. De nekspieren van de fans hebben dan ook enorm afgezien de afgelopen dertig jaar.

Ook de titeltrack past perfect in dat rijtje: gezapige, doch heavy riffs, krachtig drumwerk van Donald Tardy en zijn broer John die voor de schreeuwerige grunts zorgt. Een beproefd recept, maar vervelen doet het niet. Net dat bij momenten gezapige tempo zorgt ervoor dat Obituary een heel album spannend blijft. Het geeft hen voldoende ruimte om bij momenten even te versnellen, zoals middenin Deny You plots het geval is.

Naar het einde toe gaat die snelheid dan toch weer naar omhoog. Dat is bij momenten al het geval tijdens Within A Dying Breed en wordt doorgezet in Minds Of The World, een thrasher pur sang, zoals de Fransen dat plegen te noemen. Voor het laatste gedeelte van het album, met name Out Of Blood en Paralyzed With Fear, gaat de band de hardcoretoer op. Geweldige outro trouwens, met die ritmische riff rondom de dubbele basdrum geweven en de huilende leadgitaar die begint te knetteren.

Kudos trouwens ook voor de productie. 'Inked In Blood' klinkt zoals deathmetal moet klinken: ruw en gevaarlijk. In deze wereld met haar digitale productiemethodes is het gevaar voor overproductie niet denkbeeldig. Metallica en In Flames, om er maar enkele uit te halen, kunnen ervan meespreken. De gitaren van Trevor Perez en nieuweling Kenny Andrews scheuren echter precies zoals in die (voor metalliefhebbers dan toch) gouden jaren tachtig. Lage productie; het klinkt niet erg positief, maar in de onderwereld gelden nu eenmaal andere wetten en regels.