Ocean Colour Scene - Saturday

Cooking Vinyl

Toen een tijdje geleden in een telex over de nieuwe plaat van Ocean Colour Scene geopperd werd dat de band misschien ook de rest van Europa zou aandoen, kwamen daar meteen scherpe reacties op dat de band al sinds 2000 Engeland niet meer had verlaten. Misschien is dat ook wel de verklaring voor het feit dat de band hier te lande eigenlijk nooit echt iets teweeg heeft gebracht. Blijft de vraag of daar met ‘Saturday’ verandering in gaat komen.

Inmiddels bestaat Ocean Colour Scene al twintig jaar en hebben ze op regelmatige basis platen blijven uitbrengen. ‘Saturday’ is daarvan de meest recente en komt zo’n drietal jaar na diens voorganger. Of ze hiermee een echt nieuw publiek zullen gaan aanboren, lijkt eerder twijfelachtig, maar dat neemt niet weg dat dit best een prima album is.

Vooral de voortdurende afwisseling maakt ‘Saturday’ de moeite waard. Voor hardcore en experiment moet u dan misschien niet bij deze groep zijn, ze weten wel hoe een nummer op te bouwen en hoe een plaat spannend te houden. Voor wie het brede spectrum aan poprock wil verkennen, is dit een mooie leidraad.

Dat Steve Cradock nog hand- en spandiensten heeft geleverd aan Paul Weller, heeft ook zijn effect gehad op deze plaat. Want als opener 100 Floors Of Perception onze oren vult, valt meteen de verwantschap met de modfather op. Uiteraard is dit geen platte kopie. Daarvoor hebben deze jongens al te veel wateren doorzwommen, maar er wordt toch duidelijk geknipoogd naar het vroege solowerk van Weller.

In de eerste paar songs is dat gitaarwerk van Cradock ook veel prominenter aanwezig dan in nummers als pianoballade Fell In Love On The Street Again, die meer naar het einde van de cd werd ingepland. Vooral in Mrs Maylie mag Cradock volledig loos gaan en zijn gitaar voortdurend uit de band laten springen. Het levert in elk geval een prima song op.

Titelsong Saturday is pure rock-‘n-roll inclusief de obligate saxofoon en houdt de tegels strak aangespannen. Ook in de hymne Sing Children Sing – noteer de subtiele kritiek op Uncle Sam in dat nummer – zijn de blazers prominent aanwezig. Dit nummer heeft zowaar iets van een gospelsong.

Ook de meer ingetogen nummers als Just A Little Bit Of Love en Harry Kidnap weten de bittere pil van het dagelijks leven te verzachten. Zowel het prachtige strijkersarrangement in dat laatste nummer als het programmeerwerk in sommige van de andere songs bewijzen dat Gavin Managhan een belangrijke pion is binnen Ocean Colour Scene.

‘Saturday’ is een gevarieerde, leuke plaat, die misschien niet de popmuziekwereld zal veranderen, maar er zeker ook geen afbreuk aan zal doen. Intussen heeft de band al opgetreden in Parijs en Amsterdam, dus misschien komt ook België nog wel aan de beurt. Er zijn vast wel festivals waar deze band zich als een vis in het water voelt.