O'Death - Outside
City Slang
Het was toch even raar opkijken, toen we ‘Outside’, de nieuwe cd van O’Death, onder oren kregen. En om zeker te zijn hebben we ‘Broken Hymns, Limbs And Skin’ er nog even naast gelegd. De verschillen zijn op zijn minst opmerkelijk.
Wie de levensloop van de band een beetje volgt, weet dat er ook heel wat is gebeurd sinds de vorige cd. Het lijkt onwaarschijnlijk dat dergelijke gebeurtenissen geen invloed zouden hebben op hun muziek. Anderzijds is stilstaan ook achteruitgaan en werd er misschien gewoon geopteerd voor een andere aanpak. Feit is dat dit wel degelijk een aanpassing ten goede is.
Wie een nummer als Howling Through voorgeschoteld krijgt en daarna het oudere werk van O’Death gaat verkennen, zou verward kunnen raken, maar in ons boekje heet dat nog steeds vooruitgang. De zwaar aangelengde drums in combinatie met de bezwerende stemmen maken van dat nummer een hoogtepunt.
Die drums zijn trouwens min of meer een constante. In Pushing Out lijken het meer pauken dan klassieke drums. Gecombineerd met de folky zang levert dat een spannende combinatie op. Naarmate het nummer vordert, gaat het nummer ook meer en meer op hol slaan om uiteindelijk uitgeput - je hoort het nahijgen echt - ineen te zinken.
Niet alle songs zijn even urgent. In opener Bugs zijn het enkel de stemmen die je eraan herinneren dat dit een cd van O’Death is. Maar met Ghost Head, dat ingezet wordt met die dreigende drums, die even later een banjo als tegengewicht krijgen, raakt de plaat pas echt op gang.
En dan moet Alamar nog komen. De drums kondigen zich daar al in vol ornaat aan en krijgen het gezelschap van de in donkere onweerswolken gehulde koren. Enkel de stem van Greg Jamie herinnert je er dan nog aan dat dit wel degelijk dezelfde band is die ooit het prima ‘Broken Hymns’ inblikte.
Omdat de plaat niet helemaal verdrinkt in zwarte vijvers en nummers als Black Dress nog voor wat ademruimte zorgen, wordt het geheel mooi in evenwicht gebracht. Het resultaat is een plaat, die deze band eindelijk iets meer onder de aandacht zou mogen brengen. Misschien blijft het grote publiek wel gewoon wachten op de nieuwe Mumford & Sons. Van ons mag het, maar je laat er wel een dijk van een plaat mee aan je neus voorbijgaan.