Oh No Ono - Eggs

Leaf

Een ritje met de wildste rollercoaster ter wereld, zo wilden we ‘Eggs’ omschrijven na de eerste luisterbeurt. We staan nog even op onze benen te beven omdat we nog niet goed beseffen wat we nu net hebben meegemaakt. Oh No Ono sleurt je in een rotvaart mee in een wereld waarin muziekgenres als sprookjesfiguren met elkaar op avontuur gaan. Boeiende materie, maar behoed je voor geestelijke gezondheidsschade.

Hun muziek is zo rijk aan stijlen en verschillende invloeden, dat je eigenlijk niet weet waar je eerst naar moet luisteren. In Eleanor Speaks duikt Animal Collective op naast Oosterse klanken en klassieke muziek en lijken sommige passages uit een soundtrack te komen hollen. Een Alice In Wonderlandgevoel zit ons tijdens deze rit wel vaker op de hielen. Niet moeilijk ook als je ontdekt dat er lugubere sprookjes tussen zitten, zoals de sneeuwman die zijn sneeuwmoeder laat smelten.

In Swim horen we veel strijkers, belletjes, gitaren en hoge stemmen. De aanloop krijgt een Beatles-sound, maar al snel trekt Oh No Ono de boel open en komen we uit op een bombastisch geluidsmuurtje. Hiermee stralen ze de grootsheid van een kathedraal uit. Alsof een heel orkest meespeelt achter de coulissen, terwijl deze Denen eigenlijk maar met vijf zijn.

Wel kregen ze de hulp van enkele vrienden die een koortje (volgens hun website “a massive choir”) vormden in de kerk waar de opnames gebeurden. Daarom doen The Wave Ballet en The Tea Party wat denken aan het Parades-album van Efterklang. Ook de vele effecten en samples tonen aan dat dit een heel precies knutselwerkje is geweest. Zoek zelf op ‘Egg’ maar eens een keertje naar de olifanten.

Als toetje, en om je nog eens een laatste keer goed onder te dompelen, sluit Oh No Ono af met het bijna tien minuten durende Beelitz. Duidelijk bedoeld als een grootse finale waarbij alles nog een laatste keer uit de kast wordt gehaald, inclusief de afdeling psychedelica.

Beelitz kan er of nog net bij of het is de druppel die uw emmer doet overlopen, want veel rustpunten worden er ons niet gegund, en dat maakt van deze plaat soms een zware dobber. Het is mooi om bij elke nieuwe beluistering nieuwe details te ontdekken, maar toch hadden we hier en daar een beetje ademruimte kunnen gebruiken. De wall of sound boort zich genadeloos in je oren en dat maakt dat je naar het einde toe alleen nog een geluidsbrij hoort. Een knap plaatje, maar je bent er dus even zoet mee.