Okkervil River - I Am Very Far

Jagjaguwar

We hebben het geprobeerd, echt waar, maar we kunnen er met de beste wil van de wereld niet omheen. ‘I Am Very Far’ is waar Okkervil River op zoek gaat naar het Shearwater van Jonathan Meiburg. Die laatste vertelde ons ooit dat hij nog regelmatig overlegt met Will Sheff, frontman van – juist, ja – Okkervil River. Maar blijft het daarbij dezer dagen? Is er dan echt niet meer?

Zeker als je een nummer als White Shadow Waltz hoort, merk je dat de dosis dramatiek op deze plaat aanzienlijk hoger ligt dan op het voorgaande tweeluik, ‘The Stage Names’ en ‘The Stand Ins’. Niet alleen is er de bijzonder elektrische zang van Sheff, die herinnert aan de band van zijn vriend, maar ook de muziek, die bol staat van bombast en met zijn diepliggende strijkers verwijst naar Shearwater. Alsof Meiburg goedkeurend stond te knikken bij de opnames van deze plaat.

Als je ‘The Stage Names’ gaat vergelijken met ‘I Am Very Far’, is het eerste dat je opvalt dat die laatste plaat bijzonder vol klinkt. Alsof elk gaatje zorgvuldig dichtgepleisterd diende te worden. Sheff heeft dan ook een heleboel muzikanten bij elkaar gehaald om deze plaat te behangen met een massief geluid. Bijzonder merkwaardig trouwens dat dat dan ook nog eens werkt.

De opener is zo’n nummer dat volgepakt zit met instrumenten. Van belletjes langs clashende drums en een verdwaalde, valse piano gaat het naar een strak strijkorkest, het zit allemaal in The Valley en je hoopt dat dat nummer nooit een einde krijgt. Want hoe vreemd dat liedje bij een eerste beluistering ook klinkt, het heeft een verslavende kwaliteit in zich, waaraan je je eindeloos laven kan. In Rider zit trouwens ook diezelfde grootse aanpak verstopt die van Manic Street Preachers’ ‘Everything Must Go’ zo’n bijzonder pakkende plaat maakte.

Logisch dus dat het even naar adem happen is na dat nummer. Maar in Piratess krijg je daar de kans toe. Daar zit het venijn in een uit het niets opdagende gitaarlijn. Sheff laat zijn stem slepen alsof hij die vrouwelijke piraat wil verleiden tot een rondedans.

Met We Need A Myth lijkt het patroon toch enigszins verschoven. Sheff legt er zijn ziel helemaal in bloot. Er zijn nog van die strijkers aanwezig, de pianoklanken dwarrelen je oren in, maar er komt meer ademruimte, waardoor een tikkeltje aan kracht wordt ingeboet. Maar zelfs dan nog blijft het niveau ijzingwekkend hoog.

Diezelfde, meer ingehouden lijn wordt trouwens doorgetrokken tot aan Show Yourself, waarna er met Your Past Life As A Blast opnieuw meer animo in de muziek sluipt zonder ooit even ver te gaan als bij het begin van het album.

Schitterend is dan weer afsluiter The Rise waarin de stemmen elkaar op schitterende wijze overlappen zodat het nummer kan uitgroeien tot een groots epos, dat je meer dan zes minuten lang meeneemt langs allerlei pieken en dalen. Sheff gaat croonen en komt er mee weg, ondanks het feit dat hij niet meteen de meest technische zanger is. Monumentaal is dan ook het enige woord dat we voor die afsluiter kunnen bedenken.

‘I Am Very Far’ is de volgende stap die Okkervil River heeft genomen. Een stap, die hen ongetwijfeld (weer) niet de commerciële doorbraak zal opleveren, maar die hen in ons boekje wel onvergetelijk maakt, al dan niet met Jonathan Meiburg.