Oliver Spalding - Novemberism

Monotreme Records

“Een heel jaar gebukt gaan onder melancholie”, dat is wat de Britse songwriter Oliver Spalding bedoelt met “Novemberism”. Een gevoel van diepe spijt en droefheid. Niet meteen een happy thema voor 's mans volwaardige debuut. Maar wel één dat met zijn typerende, hoge falsetzang en zachte, gelaagde synthesizerelektronica muzikaal mooi kan onderbouwd worden.

Lieftallig, fragiel, harmonieus, wondermooi,... Moeten er nog andere adjectieven verzonnen worden? Dat deze plaat van Oliver Spalding een vat vol emoties is, mag een understatement zijn. De drieëntwintigjarige songschrijver weet niet enkel beklijvende melodieën tevoorschijn te toveren, maar vult die ook mooi in met een veelgelaagde, dromerige structuur. Klassieke, gloeiende synthpartijen of dromerige gitaarlandschappen (een knipoog naar idool Roxy Music) drukken het gemoed en staan in contrast met de hoge zweefstem. Dat alles is ingekapseld in een rijke productie vol details, maar zonder overdaad.

Een eerder traag, maar nooit echt slepend karakter van popsongs geeft dit sferische element verder de nodige ruimte. Songs als A Stop die langzaam bonken met onderdrukte floortoms en waarin woorden als “You need a saviour / I’m not it / I wanted to be”, mooi blijven nazinderen. Een toonbeeld van ingehouden grandeur. Of tracks die grotendeels blijven hangen in een zware, sombere drone. Of dat bad vol weemoedige, glitch soundscapes waarin Spalding vocaal verdrinkt. En dan komen dromerige pianomotiefjes (Golden) mooier tot hun recht.

Wie liefhebber is van M83-achtige, atmosferische powerpop met glorieuze fonkelelektronica kan zich zeker vastbijten in dit beklijvend album. Het balanceren tussen depressie en hoop (“I feel like the whole sky is running away”) is de grote rode draad van deze plaat, die maar net veertig minuten haalt. “Singing about pain makes you stronger”, aldus Spalding in een interview. Het kan in elk geval ook wondermooi zijn.