Omar Rodriguez Lopez - Cizaña De Los Amores
Rodriguez Lopez Productions
Het album is opvallend songgericht. Omar spande twee zangeressen voor zijn kar, die overigens ook tekenden voor de lyrics, afwisselend in het Engels en het Spaans. Bedenkingen maken we ons bij de meerwaarde van Lisa Papineau, die enkel het eerste nummer Soledad Y Silencio zingt – en niet eens zo fantastisch. Die songmaakt trouwens op meerdere vlakken een weinig overtuigende indruk. Hypnose lijkt het hoofddoel van de spookachtige piano en het zweverige klanktapijt, maar zelfs Omars stoorzendergitaar kan een opkomende sufheid niet verhinderen. De abrupte overgang naar de withete funkprog van No Hay Más Respuestas mag dus best een slimme zet heten. Het is daar dat we kennismaken met de even egale als buigzame stem van Ximena Sariñana Rivera en de afgemeten ritmetandem die Mars Voltasoldaten Marcel Rodriguez-Lopez (drums) en Juan Alderete de la Peña vormen. Het nummer krioelt van de gitaarkoortjes. Maar Omar trekt ook een bilk oude trucjes open en plakt verschillende passages vakkundig aan elkaar met wendingen die zo van ‘The Bedlam In Goliath’ geplukt lijken. No Hay Más Respuestas vindt een spiegelsong in Infiel Hasta La Meurte, nummer twee van de denkbeeldige tweede kant. Typografisch lijkt Omar een onderscheid te willen maken en dat heeft alles te maken met het losse concept van dit album: ‘Cizaña De Los Amores’ betekent “Tweedracht Van De Geliefden”. Infiel Hasta La Muerte is “Ontrouw Tot Aan De dood”. En de twee middelste songs Corazón (Hart) en De Piedra (Van Steen) horen duidelijk samen. De lichtvoetige lsd-pop van Corazón gaat trouwens over in de dramatischere toon van De Piedra. Vormelijk zit het dus allemaal erg mooi in elkaar. Op muzikaal vlak is dit tweeluikje een eerder bescheiden succes. Is het overigens toeval dat ook de nummers drie van beide plaathelften (Victimas Del Cielo en Nada De Amor) ons in al hun weidse rust het meest beklijven? Victimas Del Cielo ademt subtiliteit en houdt de aandacht acht minuten lang vast, niet het minst door een onweerstaanbare Hammondsolo van broer Marcel. Nada De Amor was niet half zo betoverend zonder Rivera’s engelenstem. Op de baslijn van dat laatste nummer jamt Omar het album kort en matig ten einde in Carne De Perro. Het heeft iets van een punt aan de lijn, maar voelt niet echt aan als een passend sluitstuk. Door zoveel tweedracht zit er misschien net iets te weinig coherentie in de plaat. Maar toch, ‘Cizaña’ is een hoogst beluisterenswaardige plaat.
