Omar Souleyman - Bahdeni Nemi

Monkeytown

Kwestie van de slechtnieuwsshow over Syrië enigzins wederwoord te bieden: het land beschikt ook over memorabele, muzikale kwaliteiten. Zo laat Syrië’s finest Omar Souleyman dik twee jaar na ‘Wenu Wenu’, het album waar hij naam en faam aan te danken heeft, eindelijk de opvolger ervan op de mensheid los. En dat zal u als luisteraar geweten hebben; want ‘Bahdeni Nami’ is alweer niets minder dan indrukwekkend, muzikaal vertoon. 

De van een diepe, doorrookte stem voorziene Syrische volkszanger is stilaan een echte ster aan het worden. Hij duikt evenwel niet vanuit het grote Niets op: al sinds 2006 luistert hij trouwpartijtjes, geboortevieringen en bedrijfsfeestjes op met zijn muziek. Daarnaast bracht hij ook enkele compilatiealbums uit, alvorens zijn echte debuut ‘Wenu Wenu’ in 2013 een absolute hit werd.

Het specifieke aan zijn nieuwe album is dat de steevast van zonnebril, snor en keffiyeh voorziene Souleyman dit keer nog meer dan tevoren nadrukkelijk de kaart van de samenwerking trekt. Op dit album werkt hij samen met ‘s werelds bekendste en belangrijkste producers; zoals Kieran Hebden aka Four Tet, de bijzonder invloedrijke dj Gilles Peterson, Black Lips en Modeselektor (die ook aan ene Thom Yorke al diensten leverde), al drukte niemand echt een eigen stempel door op het werk van Souleyman en zijn vaste compagnons Rizan Zaid (keyboards) en Khaled Youssef (saz).

Souleymans muziek houdt het midden tussen dabke, folk en elektronica. Dat zorgt voor een bijzondere mélange, die ook live niet te versmaden is. Zo bewezen - en bewijzen nog steeds - de vele uitzinnige reacties tijdens zijn bijzonder succesvolle optredens op ‘s werelds meest bekende en grootste festivals en in deze contreien op Down The Rabbit Hole, Genk On Stage en Dour.

Een beetje bizarre situatie, want ondanks zijn geweldige livereputatie en de grote sier op al die festivals is hij in thuisland Syrië veel minder gekend. En wat het dan helemaal vreemd maakt, is dat de zanger, omwille van de nogal explosieve situatie in de regio, noodgedwongen is moeten gaan vluchten en zijn teksten, vaak gebracht voor een dansend en onwetend publiek, bol blijken te staan van liefdeszeer, heimwee en nostalgisch verlangen.

Goed om weten ook is dat het in Istanbul opgenomen ‘Bahdeni Nami’ in de verste verte geen loze herhalingsoefening is van ‘Wenu Wenu’. De songs strekken zich op het nieuwe album veel langer uit (minstens zeven minuten speellengte), waardoor er enerzijds meer cohesie ontstaat en anderzijds biedt het de luisteraar ook veel geconcentreerde variatie.

Opener Mawal Menzal is, niet enkel omwille van zijn relatief korte speellengte, een uitzondering. Met zijn traag opbouwende ritme en uitgesproken melodie (fantastisch werk op de saz van Khaled Youssef) vormt het nummer als het ware een introductie op vier stomende, stevig uit de kluiten gewassen dancetracks waarop een behoorlijk feestje gebouwd kan worden.

De titeltrack, geproduceerd door Four Tet, brengt het tempo meteen danig omhoog. We horen behoorlijk opzwepende stuff waarop het heerlijk beentjes schudden is. Het feestje houdt aan met sfeervolle en bijzonder energieke songs als Tawwalt El Gheba en de maar liefst negen minuten durende pletwals die als Leil El Bareh door het leven gaat.

Ook Darb El Hawa en Enssa El Aatab zijn overweldigende, tegen de negen minuten aanschurkende dreunen van songs. Ze illustreren treffend hoe elke compositie van Souleyman in wezen een lappendeken van verschillende, veelkleurige muzikale motiefjes is die fraai in elkaar passen.

Af en toe vraagt het album wat om doorzettingsvermogen van de luisteraar, al blijft het eindresultaat meer dan geslaagd. En eens het stof in het woestijnachtige geluid wat gaat liggen, komt er als finale uppercut ook nog een bijzonder clubby remix (door Legowelt) voorbij.

Ondanks de aandacht voor productie weet elke compositie zijn eigen feel te behouden, hetgeen veel, zoniet alles, te maken heeft met de specifieke structuur en sound van Souleymans composities. Het album is ook iets persoonlijker van aard, gezien Souleyman de banden met zijn favoriete tekstschrijver-dichter Ahmad Alsamer opnieuw aanhaalde. Zijn nieuwe album is echter vooral een feest omwille van de virtuoze bijdragen van zijn medemuzikanten: Youssef bespeelt de sax als geen ander en ook de dolle, doorgedraaide improvisaties van Rizan Zaid op keyboards zijn niet te versmaden. Souleymans nieuwe album is uitgesproken energiek, dynamisch, opwindend en - u raadt het al - behoorlijk explosief.