Orange Outlaw - Desert Wolf

Eigen beheer

Altijd leuk als er wat promotie gevoerd wordt rond een debuutplaat. In dit geval gaat het om een - en we citeren: - "Hardrockformatie in de stijl van de gloriedagen." De vrees dat we met een zoveelste promo van een retrorockbandje te doen hebben, komt langzaam naar boven. Daar blijkt niets van aan. Mijn welgemeende excuses, heren.

Misschien eerst kort voorstellen: Orange Outlaw is een viertal uit Amsterdam dat een hele mengelmoes aan invloeden uit hard rock en heavy metal samensmelt tot een boeiend - en dus zeker niet saai - ouderwets geheel. In 2011 werd de bandopgericht door bassist Jeffrey Bryan Rijnsburger en leadgitarist Dirkjan de Wit. In 2012 verscheen een eerste demo 'First Shot'; en nu hebben ze dus ook eindelijk een eerste langspeler in de rekken.

Het overheersende gevoel bij opener Charger, is dat de missing link tussen Slash en AlterBridge bij deze gevonden is, hoewel zanger Sven Cornelissen qua stemgeluid nu niet direct aan Myles Kennedy doet denken. De openingsriff van Glam On The Streets doet dan weer de spontane gedachte aan Kings of Leons Sex On Fire opwellen. Met heerlijk gitaargesoleer dan wel. En zonder die verschrikkelijke zaagstem.

De ene, energieke rocker na de andere wordt afgevuurd, de ene met al meer gitaarvuurwerk dan de andere (fans checken daar best ook Point of no Return eens voor). Toch tappen de Nederlanders ook al eens uit een ander vaatje. Getuige daarvan het grotendeels akoestische Nobody Wants Me Tonight. Bon Jovi meets Extreme, zou je kunnen stellen. Hier valt ook het perfecte, accentloze Engels van zanger Cornelissen enorm hard op.

Het mag er dus echt wel zijn, dat debuut van Orange Outlaw. Niet alleen qua songwriting en uitvoering overigens. Het album is uitgebracht in eigen beheer en dat heeft zo zijn voordelen. Waar veel bands dikwijls in zeven haasten een nieuw album in elkaar moeten zien geflanst te krijgen - platencontracten weetjewel - heeft het viertal de tijd genomen om alles tot in de details uit te werken. Echte zwaktes zijn er niet direct terug te vinden. Snelle spontane stukken lopen vlotjes over in kalmere momenten en, hoewel er vaak wordt overgeschakeld op muzikale bombast (zoals bijvoorbeeld tijdens To Me You're Done), blijft alles bijzonder genietbaar. Kortom, heerlijke debuutplaat, de overvloedige promotie meer dan waard.