Orville Peck - Pony

Sub Pop Records

Er is iets mis met Orville Peck. Alleen is dat foute net zo verdomd intrigerend en lekker.

Het plaatje lag eenzaam en verlaten tussen de hoop promo's, toen werd aangekondigd dat Orville Peck zijn opwachting zou maken op het Filter festival, op 31 oktober in Trix. Dat was de trigger die ons aanzette om 'Pony' een draaibeurt te geven. En die draaibeurt werden er twee en dan drie en... Enfin, u kent het wel.

Als we referenties moeten opnoemen, kunnen we eindeloos doorgaan. Wat dacht u van The Walkmen of Babybird of Roy Orbison of Morrissey of Willie Nelson of... Het is zo'n beetje als die draaibeurten. Eens je begint te luisteren, hoor je allerlei lekkers in deze uitstekende muziek, die op de eigen manier uniek is.

Vooraleer aan dit debuut te beginnen zou deze cowboy zijn sporen verdiend hebben in talloze bands, die al even talloze tournees maakten doorheen de States. Het is uit die ervaringen en zijn eigen voorkeuren dat dit album werd gedistilleerd. En op dat album speelt hij al zijn troeven uit.

Eén van die troeven is ongetwijfeld zijn stem, waarin een vibrato zit die, in combinatie met een zwaar in reverb gedrenkte gitaar, de songs iets spookachtigs geeft, iets dat deze plaat en bij uitbreiding Orville Peck uniek maakt. Tegelijk is dit tijdloze muziek, waardoor heel wat muziekliefhebbers kunnen worden aangesproken. Er zijn ongetwijfeld sporen van country in terug te vinden, maar tegelijk is er die zweem van new wave. En het is bijlange geen toeval dat het label verwijst naar shoegaze.

Een nummer als Buffalo Run begint ingetogen, maar eens de buffels op snelheid komen, zijn ze niet meer te stoppen. Op één of andere manier weet hij enorm veel gevoel in dat nummer te leggen, zelfs eens het op hol slaat. Die emotie viert misschien nog het meest hoogtij in de slow, die Kansas (Remembers Me Now) is. Roy Orbison was hierop ongetwijfeld jaloers geweest.

Ook weet hij de valkuil van de eentonigheid nauwkeurig te vermijden. Dat doet hij dan bijvoorbeeld met een kort tussendoortje als Old River dat een minuut lang door het midden van de plaat stroomt, golvend op een pulserende brom. Maar voor Big Sky, door hemzelf de sleutelsong tot de man/het personage Orville Peck genoemd, wordt de gitaar weer bovengehaald en hier krijgt ze het gezelschap van een eenzame banjo.

Klassieke country is wat je krijgt in Roses Are Falling, wanneer je een paar muzikale decennia terug wordt geteleporteerd, maar toch ook blijft hangen in het heden. Hoe dan ook dragen al die songs bij tot het mysterie Orville Peck, even ondoorgrondelijk als het masker dat hij draagt op de cover van de plaat.

Als u iets hebt met gevoelige songs met een serieuze deuk in en de hierboven aangehaalde referenties u aanspreken, twijfel dan niet, maar ga helemaal voor Orville Peck.