Oval - Romantiq

Thrill Jockey

Nog even het verhaaltje van Oval? Begin Jaren negentig kende het Berlijnse kwartet in de naweeën van het krautrock- en experimenteel avant-elektronica-wereldje al snel (te) veel succes, waardoor bij aanvang de band afbrokkelde tot drie jaar later een soloproject van Markus Popp overbleef. En die laatste heeft zelf een beetje geworsteld met zijn bestaansrecht aan het begin van dit nieuwe millennium. Desalniettemin mag je inmiddels toch de teller zetten op zo’n zestien studioplaten. Of tapes. Of beperkte cd-r’s. Of ook meer. Of minder.

Op ‘Romantiq’ laat Popp zich van de meest emotionele en romantische kant zien. Binnen dat elektronisch experimenteel kader dan. (GEEUW). Neee neee. Het is een ruimtelijk en inspirerend album, dat mooi kabbelt als baren op een voorzichtig bewogen wateroppervlak. (GEEUW maal twee). Als een zacht parfum dat zich in de atmosfeer verspreidt. (GEEUW maal drie). Waar halen die promo- en persmuskieten toch die beperkte inspiratie vandaan?

Nee, wat je echt krijgt, is een enigszins avantgardistisch en abstract geheel van digitale percussie, windbelgeluiden, gekristalliseerde klanken, slepende drones (van cello) en veldopnamen. Met andere woorden tien niet al te lange fragmenten op rij in een compositie van unieke klanken en ritmes zonder duidelijke structuur, begin- of eindpunt.

De plaat is dan ook nogal live ontstaan als een soort van audiovisueel kunstwerk samen met animatie-artiest Robert Seidel voor de opening van het German Romantic Museum in Frankfurt. “Romantisch”. Daar zijn we ermee. Meer als een soort van cyberkinetische energie tussen cyborgconstructies te beschouwen. Veel romantische klanken moet je dus niet verwachten. Maar in het geval van Cresta wel een soort van perpetuum mobile met ontzettend veel fonkelfacetten of lagen die voor voortdurende verwarring zorgt. Als een soort van Autechre zonder beats. Zoek dan maar eens naar de impressionistische filmbeelden van Robert Seidel om daarmee te combineren en je weet dat je in een stevig stuk experimentele Cultural Art (grote A en C) belandt.

Kunnen we dit dan leuk noemen? Bwah. Eerder ietwat rommelig, vaag en fragmentarisch. We zijn dan ook doorgaans geen reuzefan van dit soort abstracte klankcreaties. Ook al zitten er veel leuke geluidscombinaties en muzikale vervormingen in dit Oval-werkstuk. Zoals een stukje hobbelende hobotonen die je in een slepend Wildwasser tegenkomt, een track waar je met veel fonkelingen, slepende klanken en korte druppels echt wel een beeld van een kabbelend wateroppervlak bij kan verzinnen. Of het geheel van vervaagde, door elkaar stotende koperblazers in een bijna hypnotiserend Okno.

Maar los daarvan is dit gewoon een stuk futuristische elektronische nonsense, waar je enkel als erg kunstzinnig persoon wat mee kan. Waar je veel in denkt te herkennen, maar in feite ook niets echt kent – zoom maar eens in op de hoes en je begrijpt het. Of om het met de gevleugelde woorden van de dame uit de Dacia Duster-reclame te citeren: “This is soooo not us!”